Beste lezer,
In januari maakte ik een nieuwe hartsvriendin. Haar naam is Adriene en ze woont in Austin in de US. Adriene is een 36-jarige, fijn gebouwde brunette en ze spreekt met een vrolijk, aandoenlijk Texaans accent. Allez, ik vermoed toch dat “Okidoke” een Texaanse variant is voor OK. 🙂
Elke dag van de eerste maand van dit jaar sprak ik met haar af. Meestal ’s avonds. Een enkele keer ’s ochtends, net na het ontwaken. Ik zette dan mijn laptop aan, zocht de uitnodiging die ik per e-mail van haar ontvangen had en klikte op de link. En daar verscheen ze… Altijd even opgewekt en tegelijk sereen. Elke dag in een andere outfit (Wat zou ze nu weer dragen? ;-)), maar steevast vergezeld van haar hond Benji, een “blue healer”. Een hondensoort waar ik nooit eerder van hoorde, maar wiens soortnaam niet toepasselijker zou kunnen zijn. Benji is een Australische veedrijver hond die, net zoals zijn baasje, zoveel rust uitstraalt dat ik mezelf erop betrap dat ik niet enkel uitkijk naar het weerzien met Adriene, maar ook met hem.
Hoe dat weerzien dan verloopt? Wel, vóór de start onze dagelijkse meeting, plaats ik mijn laptop op de grond. Net voor mijn voeten. Ik steek een kaarsje aan en dim het licht. Soms wrijf ik nog enkele druppels lavendelolie tussen mijn polsen en adem diep in om het aroma écht gewaar te worden. Dan buig ik voorover en druk op PLAY… De volgende 20 tot 40 minuten laat ik me meevoeren in de wereld van Adriene. Ik luister via mijn AirPods aandachtig naar wat ze me vertelt en volg nauwgezet haar instructies.
En dat, de hele maand januari. 30 dagen lang.
Moest je het nog niet doorhebben, lieve lezer, Adriene is mijn online yoga instructrice. Het is dit jaar de tweede maal dat ik haar gratis (!) online yoga journey in januari doorloop. Ja, je leest het goed, Adriene noemt haar 30-dagen programma een “journey”. Geen “challenge”. En met die subtiele woordkeuze is meteen de toon gezet voor haar manier van lesgeven.
Adriene heeft namelijk ’n zeer eigen, onvergelijkbare stijl. Ze is een perfecte yogi in alle opzichten. Ze ademt letterlijk “zen” en plooit haar lijf zonder moeite in twee. Alleen al luisteren naar haar stem kan me kalmeren na een stresserende dag. Al na enkele lessen is het overduidelijk dat ze haar materie kent als een absolute expert. Volg je haar programma? Dan “eist” ze dat je elke dag komt opdagen. Ook al is dat volgens haar hét moeilijkste aan yoga. “Showing up on the mat every day is the hardest part…”. Het is een quote die ik haar elke week wel eens hoor zeggen. Maar naast al die discipline, is ze tegelijk enorm toegankelijk, laid-back en easy-going. Ze wisselt in haar lessen moeiteloos momenten van uiterste sereniteit af met hilarische grapjes, uitbundig gezang of gewoon een live babbeltje met die goeie, trouwe Benji (de hond, moest je het vergeten zijn :-). En, ook al zie ik haar enkel op een scherm, toch ervaar ik precies een oprechte aanmoediging én bezorgdheid langs haar kant. Naar mij, en naar al haar volgers wereldwijd.
Hoewel ik haar nog nooit in levende lijve ontmoet heb, voel ik dan ook een ongelofelijke sympathie voor Adriene. Ik vond yoga namelijk heel wat jaren zweverig en saai. Ik hield meer van de harde beats in de fitness. Hoge hartslag, druipend van het zweet afzien en dan totaal afgemat weer naar huis gaan. Dát ontspande me… Neen, yoga, dat was voor mij te rustig. Ik verbrandde er amper een calorie mee en mijn lijf werd er niet “sterker” door. Ik ergerde me bovendien aan het feit dat ik onlenig was en geen enkele pose echt “mooi” uitgevoerd kreeg. Na afloop had ik dan ook geen goed gevoel over de les én over mezelf. Dat voldane, bevredigde gevoel dat ik had na een intense workout, was na een yoga les nergens te bespeuren. Ik was soms zelfs nog zenuwachtiger na de les, dan ervoor.
Adriene deed dus iets strafs. Ze leerde me yoga appreciëren. Ja, zelfs, er van houden. Ze leerde me dat yoga niet gaat over je “perfecte” lijf in “perfecte” poses manoeuvreren of pushen. Neen, het gaat over naar binnen keren en met oprechte nieuwsgierigheid luisteren naar wat dat lieve lijf van je je wilt vertellen. En jawel hoor, je wint aan flexibiliteit als je consistent yoga doet. Maar wat ik nooit had verwacht is dat je niet enkel lichamelijk flexibeler wordt, maar ook mentaal. “What you learn on the mat, you take with you off the mat… and blends into the rest of your life”. Ja, de dingen goed verwoorden, ook daar is Adriene ’n kei in. 😉
Dit jaar stond Adriene’s yoga journey in het teken van “breath”, de ademhaling. Ik moet toegeven, een thema dat me eerst niet echt aansprak. Ik hou vooral van de bewegingen van yoga. Van het gevoel dat je bijna aan het dansen bent als de ene pose overvloeit in de andere. Als een perfecte flow. De ademhaling, ja tuurlijk, die hoorde erbij. Maar, om daar nu een hele maand mijn focus en aandacht aan te geven, dat leek me wat veel van het goede. Toch gaf ik het een kans en starte ik 1 januari.
De maand zit er inmiddels bijna op. Ik rondde net sessie 22 “Renew” (elke sessie heeft een eigen subthema) af. Je kan dus zeggen dat ik een beetje achterloop en hier en daar een dagje niet kwam opdagen op de afspraak. Maar niet gevreesd, het programma zal ik afmaken ergens in februari. Daarvoor heeft Adriene me ondertussen te zeer “in haar macht”. 🙂
Wat Adriene en ik dan doen samen, vraag je, beste lezer? Wel, een toeschouwer zou misschien zeggen niet zo heel veel. De eerste minuten vaak zelfs niets anders dan “simpelweg” in- en uitademen. En toch, hebben die eerste minuten van pure bewustwording telkens weer een effect op me. Met haar inmiddels vertrouwde stem vraagt Adriene me dan even helemaal niets te doen. Gewoon te zitten en zijn. Ze vraagt me hoe snel of net hoe traag ik adem. Adem ik door mijn neus of door mijn mond? Hoe diep adem ik? En elke dag opnieuw “feliciteert” ze me dan, in haar eigen authentieke stijl. Enkel en alleen omdat ik ben komen opdagen. “You made it to the mat, congratulations!”. 🙂 Haar woorden toveren telkens weer een glimlach rond mijn mond.
Daarna volgt er elke dag een andere flow aan bewegingen en poses. Soms easy en vertrouwd, soms uitdagend en verrassend nieuw. Maar altijd, vergezeld van de ademhaling. “Marrying the action to the breath”, zo benoemt Adriene het. Mindful bewegen, dat is elke actie die je je lijf laat uitvoeren, ondersteunen door een in- of net uitademing. Het vraagt even oefening. Je moet je immers niet enkel focussen op het vloeiend laten bewegen van al je ledematen, maar je moet je ook bewust blijven van wat je doet met de lucht die je longen in- en uitstroomt. Zo merk ik bijvoorbeeld dat ik nogal vaak mijn adem inhoud in de moeilijkere poses. Laat dat nét niet zijn wat je best doet als het uitdagend wordt. Vooral diep en traag blijven ademen, moedigt Adriene me aan, wanneer ik mijn grenzen opzoek op de mat.
Naast dit mindful bewegen én ademen, leert Adriene me ook de echte betekenis van body awareness. Ik merk dat vaak zo hard leef “in mijn hoofd”, dat ik amper nog “voel” wat er zich in mijn lijf afspeelt. Zo vraagt Adriene me bijvoorbeeld om rechtop te staan. Maar dat niet alleen. “Stand on the four corners of your feet”, zegt ze dan, en ik word me gewaar van mijn voetzolen die de grond raken. “Spread your fingers as claws”, zegt ze wanneer ik voorovergebogen met mijn handen op de mat steun. En, ik voel de druk op mijn polsen zich verspreiden door mijn handen en vingers. “Relax your face and jaw”, zo sluit ze de les vaak af. En letterlijk, ik voel de spanning van mijn kaken en voorhoofd glijden als ik mijn gezichtspieren bewust ontspan.
Gezien het thema dit jaar “breath” was, kwam er een arsenaal aan ademhalingstechnieken aan bod. Allereerst de buikademhaling. Ik ervoer zelf hoe je diafragma uitzet als je diep inademt. Hiervoor vroeg Adriene me mijn twee handen rond mijn ribbenkast te plaatsen en te voelen hoe deze uitzet bij elke inademing en weer inkrimpt bij elke uitademing. Ik ontdekte dat er een ademhalingstechniek bestaat genoemd “ocean’s breath”. Elke ademhaling is dan als een aanrollende golf op het strand. Eentje die jij alleen hoort. Klinkt crazy? Wel, dat was mijn eerste gedacht ook. 🙂 Het duurde even, maar opeens maakte ik die klik… en ja hoor, ik hoorde de oceaan, ook al zat ik hier thuis op mijn yoga matje.
Tenslotte, waren er ook enkele grappige momenten in de yoga journey die ik jullie niet wil onthouden. Al eens gehoord van alternate nostril breathing? Wel, dit is afwisselend door je linker- en vervolgens rechterneusgat ademen en dat is wellicht nog niet echt funny. Maar lion’s breath, bij de uitademing je tong uitsteken, daar kon ik écht niet serieus bij blijven. 🙂 Ook bij “puppy pose” en “happy baby pose” was ik opgelucht dat ik in mijn eentje in de living lag… 🙂
Lieve lezer, straks bracht ik opnieuw gedurende 30 dagen, elke dag min. 30 minuutjes door binnen de 4 hoeken van mijn yogamat. Ik drukte er bewust op de pauzeknop. Even stoppen met reageren en zoeken. Voor een moment volledig in het nu zijn. Inchecken met mezelf en sterkte halen uit stilte. Het was een reis die ik niet had willen missen.
3 reacties op “Meet mijn hartsvriendin in januari: Adriene!”
Ben blij dat je yof
ben blij dat je ontdekt hebt hoeveel yoga je kan leren.
Ja, ik ook! 🙂
Ik weet dat jij het ook zo graag doet – heb het artikel van je yoga leraar met interesse gelezen toen…