Beste lezer,
“Ontgiften, dat is wat we gaan doen!”: hoor ik de spreker op het scherm van mijn laptop vertellen… Ik woon het eerste webinar bij van een reeks van 4 en noteer ijverig de zin in mijn schriftje.
Onmiddellijk denk ik terug aan een situatie een paar jaar geleden. Overmoedig bestelde ik toen online een detox kuur. Gedurende 3 dagen mocht ik me enkel “voeden” met fruit- en groentesapjes. Mijn lichaam, dat zou zich volledig ontgiften én ik zou me fantastisch voelen na afloop. Zo werd me toch beloofd op de website waar ik het pakket bestelde. Of het al dan niet waar was, daar kwam ik nooit achter. Al na 1 dag, gaf ik er, met barstende hoofdpijn, een misselijk gevoel in mijn maag, en een absolute weerzin voor om het even welk sapje, de brui aan. DAT NOOIT MEER!
Maar, toch, hier ben ik dus opnieuw. Dag 1 van een “ontgiftingskuur”. Ik moet even slikken. Wat staat me dit maal te wachten?
Er is echter één groot verschil met vorige keer. Deze keer zou ik mijn lichaam niet gaan ontgiften, maar mijn mind. Ik ben namelijk beland op de kick-off van een meditatietraject dat niet 3 maar, maar liefst 30 dagen zal duren.
“Echt waar, mediteren is ontgiften!”: zo verzekert Stijn, onze meditatie coach, mij en de andere deelnemers. “En, het proces kan net zo uitdagend en oncomfortabel zijn als fysiek ontgiften. Maar, het goede nieuws? Jullie staan er niet alleen voor!”: zo besluit hij zijn betoog.
Dat klopt. Een paar dagen eerder ontving ik al per post een pakje van hem. In het doosje vond ik een hoofdband en een meditatiekalender.
Op de kalender staat vermeld hoeveel minuten ik elke dag van de maand zal gaan mediteren. De eerste dagen lijken me perfect doenbaar. 5 minuten, 7 minuten, 2 x 5 minuten, 10 minuten, enz. Maar, een snelle blik naar de onderkant van de kalender leert me dat ik in de tweede helft van de maand maar best wat tijd uittrek voor de sessies. 15 minuten, 2 x 10 minuten, en de laatste dag, maar liefst 20 minuten.
De ietwat futuristisch uitziende hoofdband is ’n soort van persoonlijke virtuele meditatie coach tijdens dit traject. Want ja, zoals een horloge of stappenteller je bewegingsactiviteit meet en je zo motiveert om elke dag even je sportschoenen aan te trekken, zo bestaan er dus ook tech gadgets om je “mentale” oefeningen (lees: pogingen tot meditatie) te tracken en bij te sturen.
De hoofdband is van het merk Muse en krijg ik in bruikleen voor 3 weken. Ik download de bijhorende Muse app op mijn iPhone en koppel deze via Bluetooth met de hoofdband. Vervolgens zet ik de hoofdband op. Dat is ’n beetje vergelijkbaar met het opzetten van een bril. Alleen zijn er nu geen glazen, maar kleine sensoren. En deze bevinden zich niet voor mijn ogen, maar op mijn voorhoofd. Je kan de hoofdband zo afstellen dat hij perfect past achter je oren en nauw aansluit tegen je voorhoofd. Op die manier meten de sensoren in de band je hersengolven en zo dus je hersenactiviteit.
Ga je mediteren, dan streef je er namelijk naar die activiteit terug te brengen om zo tot rust te komen. Dan doe je door in plaats van je te laten meeslepen met elke gedachte die naar boven komt, deze van op een afstand te observeren, ze waar te nemen en ze vervolgens weer los te laten. Net zoals je een voorbij zwevende wolk aan de hemel even waarneemt en dan je blik ervan losmaakt… Of een voorbijrijdende auto op de autostrade. Hij is er even, en dan niet meer…
Easier said than done… zo blijkt. Gelukkig is de hoofdband er om me te “coachen”. Want, de band meet niet alleen mijn hersenactiviteit. Ze stuurt deze ook naar de app op mijn telefoon. En de app vertaalt mijn hersenactiviteit vervolgens in een geluid. Welk geluid, vraag je? Dat mag ik volledig zelf kiezen uit een lijstje “thema’s”. Ik kies voor “sea”. Ik zet de hoofdband op, steek mijn AirPods in mijn oren en nestel me rechtop op mijn zetel. Liggen, doe je beter niet, vertelde Stijn me. Dan kan het namelijk zijn dat je in slaap valt en dat is zeker niet de bedoeling van een meditatie. Het doel, dat is focused attention. Dus, je niet op sleeptouw laten nemen door elke gedachte in je hoofd. Maar, gefocust blijven door bijvoorbeeld heel bewust te letten op je ademhaling of op de gewaarwordingen in je lichaam.
En dan, is het moment aangebroken. Mijn eerste meditatie. Amper 5 minuten zal ze duren. Ik druk op de startknop en hoor een onrustige, woelige zee in mijn oren. Het geluid van hard klotsende golven die aanrollen op een strand of opspatten tegen rotsen. Het moet wel heel onrustig en druk zijn in mijn hoofd, bedenk ik me. Ik probeer me te ontspannen en me op mijn ademhaling te richten. Schouders laten zakken, buik laten zwellen bij de inademing, buik intrekken bij de uitademhaling. Ik stel me voor dat er aan een koordje getrokken wordt dat verbonden is met het topje van mijn hoofd. Dit zou ook helpen, las ik.
Heel geleidelijk aan merk ik een verandering. De hevige storm op zee maakt plaats voor rustiger kabbelend water. Ik hoor een eerste vogeltje fluiten en ben meteen blij. De vogeltjes zijn namelijk de “pluspunten” van de meditatiesessie. Het zijn positieve aanmoedigingen (in de vorm van een geluidje, een fluitend vogeltje dus) om je te laten weten dat je goed bezig bent. Dit houd ik enkele ogenblikken vol.
Maar, daarna springen er weer enkele gedachten in mijn hoofd. Ik begin mijn agenda van de dag te overlopen. Wat moet ik nu straks weeral doen bij Gervi? Wat mocht ik zeker niet vergeten te vragen aan die ene collega vandaag? By the way, had ik nu al een handdoek in mijn sporttas gestoken? En, wat ligt er nog in mijn frigo om vanavond te eten?
De storm zwelt terug aan… De vogeltjes, die zijn weg gevlogen. Ik word tot de orde geroepen. Laat het los, maan ik mezelf aan… Just relax.
Ik begin stilletjes te begrijpen wat Stijn bedoelde met zijn vergelijking tussen mediteren en ontgiften. Wij mensen zijn zo gewoon om continu als aapjes van de ene gedachte naar de andere te slingeren. Elke kleine afleiding trekt onze aandacht en leidt ons af. Dit “afleren” voelt als een onbegonnen zaak.
Toch is het dat niet, stelt Stijn me gerust in een volgend webinar. Vaak denken we dat mediteren betekent dat we nergens meer aan mogen denken. Dit is echter ’n enorme misvatting. Nergens aan denken? Dit is immers onmogelijk. Zeg iemand dat hij niet aan een roze olifantje mag denken en waaraan denkt hij? Juist ja! Aan een roze olifantje! Dus, accepteer dat, wat je ook doet, en hoe ervaren je ook bent met meditatie, gedachtes altijd zullen opborrelen in je hoofd. Wat je geleidelijk aan wel kan leren, is hoe je ermee omgaat. Het gemakkelijkste is om gewoon “op te geven” en je mee te laten voeren in die eindeloze gedachtestroom. Doe je dat niet, dan ga je de meditatie-uitdaging aan. Maar, dan treed je ook buiten je comfort zone en tja, daar is het dus niet altijd even comfortabel. 🙂
Dat ondervind ik uit eerste hand. Al na enkele minuten poging tot mediteren, denk ik bij mezelf, waar ben ik in godsnaam mee bezig?! Ik voel weerstand. Ik denk erover na om mijn gsm te nemen en de meditatie te beëindigen. Ik bak er toch duidelijk niks van?! Toch zet ik door. Als na minuut 5 de gong in mijn oren klinkt, ben ik zelfs even “in de zone”…
Zo gaat het traject verder. Dag na dag mediteer ik. 30 dagen lang. De 5 minuten worden 10 minuten en dan 15 minuten en tenslotte ja zelfs, 20 minuten.
Gingen mijn meditatie “prestaties” alleen maar in stijgende lijn, vraag je? Absoluut niet! Dag 7 dacht ik, ja, ik ben ermee weg! En dag 8 kon ik met moeite mijn ogen gesloten houden en mijn ademhaling vertragen. Het was een traject van vallen en opstaan. Toch ben ik blij dat ik meditatie opnieuw een kans gaf. De hoofdband en de 4 webinars met extra tips waren zeker een steuntje in de rug om vol te houden. En, een leerervaring was het zeker.
De 30-dagen challenge ligt inmiddels al een tiental dagen achter me… Ik merkte dat ik de hoofdband miste en bestelde ondertussen mijn eigen exemplaar. Voor mij waren 20 minuten per dag ook “te lang”. Ik besliste mijn meditatietijd rond de 15 minuten te leggen. Dat is ook haalbaar op dagen dat ik echt weinig tijd heb. To be continued…
