Je gedachtes: kraken of maken ze je?

Beste lezer,

Gedachtes… Vroeger stond ik er amper bij stil. Een gedachte, dat was iets “onzichtbaar”. Iets dat rondzweefde in mijn hoofd en alleen ik “hoorde”. Als een zacht stemmetje waarvan ik zowel de producent als de enige toehoorder was. En vooral waren gedachtes, “dingen” die amper mijn aandacht kregen. 

Ik leefde mijn leven en stond nooit stil bij wat ik dacht. Waarom, vraag je? Om de simpele reden dat ik gedachtes totaal onbelangrijk, ja zelfs betekenisloos, vond. Het was bijna alsof, omdat ik die gedachtes niet kon zien, ruiken, voelen, proeven of (luidop) horen, dat ze niet bestonden. Laat staan dat ik er bewust mee zou bezig zijn. 

Toch waren ze er wel degelijk. Dag in, dag uit. Volgens volledig geautomatiseerde programmaatjes die ik doorheen de jaren mezelf had aangeleerd (zo gaat dat nu eenmaal met gedachtepatronen), floepten ze, te pas en te onpas, in mijn hoofd. En dat niet alleen, zo ontdekte ik later. Die voor mij toen nog onzichtbare, betekenisloze gedachtes, die deden “ wat” met me. Zonder dat ik me daar toen maar één seconde bewust van was.