Beste lezer,
In deze blog schrijf ik over een thema dat me pak 3 jaar geleden nog het schaamrood op de kaken zou hebben bezorgd als het geweten zou zijn…
Het is namelijk net zo lang geleden dat ik voor het eerst een afspraak maakte bij een mental coach.
En, het feit dat ik dit hier nu schrijf, zonder nog maar een streepje schaamrood op mijn wangen, betekent dat ik (in de positieve zin wat mij betreft) verandert ben sindsdien. 🙂
Komt dat door die coaching, vraag je?
Niet voor de volle 100% natuurlijk. Ik ben ouder, en hopelijk ook weer ietsje wijzer dan 3 jaar geleden. Ik ben minder gevoelig voor de meningen van anderen.
Maar, de mental coaching heeft zeker een rol gespeeld. Schaamte voel ik niet meer over het feit dat ik de stap zette om een mental coach onder de arm te nemen. Integendeel, intussen voel ik zelfs iets van trots dat ik het aangedurfd heb om de “confrontatie” aan te gaan met mezelf en dat ik me heb kunnen overgeven aan het proces.
Het bracht me dan ook zoveel. Meer dan ik ooit had kunnen denken of dromen. Het opende een deurtje na een wereld die voordien onbekend voor me was. Dankzij mental coaching ontdekte ik, uit eerste hand, dat “gezond zijn” niet enkel gaat over je fysieke lijf. Maar, dat is er zoveel meer is dat bepaalt hoe je in het leven staat. Hoeveel energie je hebt. Hoe goed je in je vel zit, enzovoort.
Toch merk ik dat er nog altijd een soort van taboe rust op dit topic. Ik zie en hoor rondom me regelmatig vooroordelen en misvattingen over mentale coaching. En met uitbreiding over elke vorm van mentale support of dienstverlening.
Het zou zweverig zijn. Of voor “zwakke” mensen die kampen met “zware problemen”. Of voor mensen die het alleen niet aankunnen. Dat vind ik jammer. Ik heb zelf de fantastische effecten ervan mogen ervaren in mijn leven. En, ik durf eerlijk toegeven dat ik vandaag niet de persoon zou zijn die ik nu ben, als ik niet met mijn mindset aan de slag was gegaan.
Door in deze blog openlijk te schrijven over mijn eigen ervaring met mental coaching, hoop ik een stukje bij te dragen aan de normalisering van dit onderwerp. In mijn ideale wereld zou het namelijk net zo normaal zijn om mentale support op te zoeken (omdat je bijvoorbeeld ergens tegenaan loopt) dan dat je een personal trainer of diëtist contacteert om aan je fysieke gezondheid te werken (omdat je bijvoorbeeld met overgewicht kampt).
Meer zelfs, ook al ben je in perfecte gezondheid, en voel je je fit en energiek, dan nog zie ik heel wat mensen rondom me (preventief) allerlei types van advies zoeken om hun fysieke gezondheid verder te optimaliseren. Om zich nóg beter te voelen. Nóg meer energie te hebben. Nóg meer uit het leven te halen. Of, misschien wel om te voorkomen dat ze ziek worden. Een trend die ik alleen maar kan toejuichen.
Maar, opvallend vind ik, om wat verder te kijken dan enkel dat fysieke, dat is een stap die ik heel wat minder mensen zie zetten… En dat terwijl het misschien net wel die ene troef kan zijn die hét verschil kan maken?
Zo ging het bij mij ook enkele jaren geleden. Ik sportte meerdere keren per week. Ik at zo gezond mogelijk. Ik rookte niet. Ik dronk amper. Ik probeerde elke nacht 8 uur te slapen. Ik soigneerde mijn lijf zo goed als ik kon. Toch haperde er iets. Ik kon er de vinger niet opleggen. Hoe “gezond” mijn lijf dan ook was, en hoezeer ik het dan ook in de watten legde, ik bleef tegen bepaalde zaken aanlopen in mijn leven.
Wat kon ik in godsnaam nog meer doen?! Hoe kon ik me beter voelen? Ik deed, in mijn ogen, toch al alles wat er mogelijk was?
Het was ook niet zo dat ik het echt niet meer zag zitten of depressief was. Allesbehalve. Een bezoek aan een psychiater of psycholoog was dus ook niet meteen waar ik aan dacht. Maar toch, iets in me, zei dat er meer was dat ik kon doen. Dat ik het heft in eigen handen kon nemen en niet gewoon maar moest afwachten totdat ik me “vanzelf wel” beter ging voelen. Dit idee, van het hebben van verantwoordelijkheid over mijn eigen (gevoels)leven, en het niet zomaar moeten ondergaan van de bokkensprongen die mijn gedachten soms maakten, dat deed me destijds de stap zetten.
Mijn mental coaching traject was niet mijn allereerste ervaring met coaching. Een jaar eerder bezocht ik ook al een loopbaancoach die me hielp om meer duidelijkheid te krijgen over mijn professionele ambities. Zij hielp me ontdekken waar mijn sterktes lagen carrière gewijs en op welke vlakken ik me best liet ondersteunen in de toekomst. Ik kreeg bij haar eindelijk de kans een aantal prangende vragen die al langer door mijn hoofd spookten te stellen. Het was een opluchting dat ik ze destijds met iemand extern in alle vertrouwen en in al mijn kwetsbaarheid kon bespreken.
Al tijdens die loopbaanbegeleiding voelde ik dat ik ook andere, persoonlijkere kwesties waar ik in mijn leven tegenaan liep, met haar wilde bespreken. Maar, zij was nu eenmaal een loopbaancoach natuurlijk. 🙂 Onze gesprekken bleven beperkt tot de professionele materie en dat was helemaal ok.
Zo kwam het dus dat ik een dik jaar later voor het eerst binnenstapte bij een echte mental coach. Ik wist begot niet wat te verwachten. Was dit nu zoals een bezoek aan een psycholoog of psychiater? Zou ik me moeten neerleggen op een bankje en een waslijst aan vragen moeten beantwoorden? Of zou ik zelf gewoon mijn waslijst aan vragen op haar mogen afvuren?
De initiële nervositeit maakte gelukkig snel plaats voor vertrouwen en openheid. Het discomfort verdween. Ik besloot mijn hart op tafel te leggen bij haar en gewoon te tonen wie ik was. Haar te vertellen wat ik voelde en dacht en wat mijn angsten precies waren.
Ik denk dat het dankzij deze openheid is, dat het traject me zoveel gebracht heeft. Ik beleefde er meerdere “Aha!”-momentjes en heb ook vaak gedacht: “Waarom leren ze ons dit niet op school?!”. Waarom ontdek ik nu pas? Maar, zoals zo vaak: “When the student is ready, the teacher appears.”.
Uiteindelijk ging ik een jaar lang maandelijks bij haar langs. Maar, ook nu nog, weet ik dat ik bij haar terecht kan op kantelpunten in mijn leven. Of, wanneer ik nood heb aan een extern klankbord. Dit idee geeft me innerlijke rust.
Natuurlijk kan ik ook terecht kan bij mijn familie en vrienden. Ik ben eindeloos dankbaar voor hun onvoorwaardelijke steun en alle adviezen en tips die zij me geven. Toch is het voor mij anders bij een externe coach. Iemand die niet tot mijn privé wereld behoort, maar daarbuiten staat. Iemand die in dat opzicht onbevooroordeeld is.
Ik koos voor een coach die zichzelf beschrijft als direct en misschien ook wel confronterend. Ze zegt waar “het op staat”. Ook al is dat misschien niet wat ik wil horen. Ik heb het in ieder geval altijd ervaren als “wat ik moet horen”. Het universum geeft je niet wat je wilt, het geeft je wat je nodig hebt. Het is één van de vele levenswijsheden die zij me leerde.
Een ander inzicht dat ik van haar leerde, en dat ook meteen verklaarde waarom al mijn “fysieke inspanningen” me wel een heel eind brachten, maar niet al mijn problemen oplosten, is dat van de cirkel met 4 kwartjes. Het fysieke, zo leerde zij me, is slechts één vierde van ons als mensen. Zorgen we dus goed voor ons fysieke lijf, dat nemen we een goede start. Maar, verwaarlozen we of liggen we in de knoop met de overige 3 delen, dan kan het dus inderdaad zijn dat we ons allesbehalve goed voelen.
Benieuwd naar de overige drie, onzichtbare, delen van ons mensen?
Wel, twee keer raden wie ik vroeg om mijn gast te zijn in de podcast aflevering van mei.
