Oktober is mijn verjaardagsmaand. Straks al 35 jaar lang. Het verrast je misschien, maar ik kijk uit naar “mijn dag”. Ik hou ervan de verjaardagen te vieren van de mensen die ik graag zie. Maar ook mijn eigen verjaardag laat ik niet graag ongemerkt voorbij gaan.
Zoveel jaar later koester ik nog altijd de warme herinneringen aan mijn verjaardagsfeestjes als kind. En ook nu, als volwassene, geniet ik voluit van alle verjaardagswensen, groot en klein, die mijn richting uitkomen. Het voelt voor mij alsof er nét iets meer mag en kan die dag… Dus ja, bring on the birthday cake! En ja, laten we die champagne fles opentrekken. Want hé, ik ben jarig! 🙂
Of ik het dan écht niet erg vind, dat “ouder worden”? Want nu ik al even geen “frisse twintiger” meer ben, zou dat, als vrouw al zeker, toch moeten, niet? Mijn studententijd, ook al voelt ze nog maar net geleden, ligt meer dan een decennium achter me. De eerste rimpeltjes zijn ’n feit. Ik ben geen piepjong veulen meer en ben over mijn “sportieve hoogtepunt” (wetenschappelijk gezien dan toch). Vanaf nu is het toch enkel toch “bergaf”? Niet mijn woorden voor alle duidelijkheid, beste lezer. Maar zo’n uitspraken… Ik vang ze van tijd tot tijd wel eens op.
Wel, laat me je iets vertellen, lieve lezer. Helemaal niet. Ik vind het zelfs heerlijk. Dat ouder worden. Voor geen geld van de wereld zou ik pak terug éénentwintig willen zijn. Laat me je vertellen waarom.
Dankbaar om ouder te worden
Voor mij is mijn leeftijd een getal. Niets meer, niets minder. En zolang dat cijfer jaar na jaar omhoog gaat ben, ben ik goed bezig. Want dat betekent dat ik leef en nog steeds rondloop op deze bol. Het klinkt misschien simplistisch, maar zo voel ik het aan. Wanneer ik dan eens een seconde “treur” dat ik weer ’n jaartje ouder word, denk ik terug aan enkele kennissen die jammer genoeg het leven lieten op jonge leeftijd. Ze kregen nooit de kans om hun 40ste, 50ste, of 60ste verjaardag te vieren. Zij blijven voor altijd jong, in onze herinneringen… Dus, als je toch die kans krijgt, en je mag ouder worden, neem dan gerust ongestoord de tijd om je nieuwe levensjaar feestelijk in te zetten. Dat is toch wat ik er van vind. Wat “feestelijk” dan ook voor jou mag betekenen. 😉
Kalenderleeftijd vs. Biologische leeftijd
Maar even terug naar mijn “definitie” van leeftijd. Zoals ik al zei, is het voor mij louter een getal. Een getal dat aangeeft hoeveel jaren je hier al rondloopt op Aarde. Dat getal, waar je niet omheen kan, wordt ook wel je kalenderleeftijd of chronologische leeftijd genoemd. Maar, beste lezer, hoorde je al eens van de term “biologische leeftijd”? De échte leeftijd van je lichaam en geest. Want je kan dan wel 30 zijn bijvoorbeeld. Door een ongezonde levensstijl voelt je lichaam misschien eerder aan als dat van een 60-jarige. Of je kan 70 zijn, maar de mentale leeftijd hebben van een 35-jarige. Hij (of zij) is jong van geest, zeggen we dan.
Sinds ik het concept “biologische leeftijd” leerde kennen, is het voor mij ’n heel stuk gemakkelijker geworden om mijn kalender- of chronologische leeftijd te zien voor wat ze echt is. Een getal dat zegt hoeveel jaren er verstreken zijn sinds mijn geboorte. En bovendien een getal waarover ik geen controle heb. De jaren verstrijken, en ik kan de tijd niet stoppen.
Dus, wat er voor mij toe telt, dat is mijn biologische leeftijd! Want die kan ik wel controleren. In zekere mate dan toch. Natuurlijk, ziekte kan me altijd treffen, hoe gezond ik ook leeft. Maar toch zijn er wel degelijk een aantal zaken die ik nu proactief doe om veroudering tegen te gaan. Voldoende bewegen, gezond en gebalanceerd eten, maar ook overmatige stress vermijden en regelmatig inchecken bij mezelf wanneer ik merk dat mijn emoties me uit balans brengen. En om mijn mind jong te houden, las ik bewust lees-momentjes in, probeer ik dagelijks iets nieuws bij te leren en zeg ik volmondig “ja” wanneer een nieuwe, leuke uitdaging op mijn pad komt.
Je kan ook bergop gaan…
Beste lezer, je denkt nu misschien: OK, allemaal goed en wel Marjolein. Je kan wel al die inspanningen leveren om het verouderingsproces een beetje uit te stellen, maar ouder worden, dat is toch onomkeerbaar en onvermijdelijk? Er is enkel 1 weg, de hellingsgraad kan je misschien wel veranderen, maar als het er op neer komt loopt die toch “bergaf”?
Wel, laat me je vertellen lieve lezer, niks is minder waar. Heb je jaren ongezond geleefd, maar verander je je levensstijl in de positieve richting, dan kan je biologische leeftijd al na 6 maanden terug dalen. Maar ook mentaal kan je “verjongen”. Je brein is kneedbaar, op écht elke leeftijd. Google maar eens “neuroplasticiteit” en er gaat ’n wereld voor je open…
De voordelen van ouder worden
Toen ik startte aan mijn studententijd, zei iemand me, dit wordt de mooiste tijd van je leven. En het was ook ’n fijne, onbezonnen tijd, waarin de enige “verantwoordelijkheid” die ik had, was “naar de les gaan”. Het lijstje “plichten” is nu wel wat langer. Toch wil ik niet terug naar die tijd. Ik ben blij met waar ik nu sta en zie namelijk ook heel wat voordelen in het “ouder worden”.
Voor mij betekent “ouder worden” echt wel “wijzer worden”. Jezelf beter leren kennen. Wat je wil. En ook: wat je niet wil. Ik sta schaamtelozer in het leven nu ik wat ouder ben en durf meer mijn echte, authentieke zelf aan de wereld te tonen. Ik kan ook gemakkelijker neen zeggen tegen de zaken waarvan ik voel dat ze niet voor mij bestemd zijn. En voluit “ja” tegen de dingen waarvan ik voel dat ze mij gelukkig maken. Ik streef minder naar perfectie, want ik ben er ondertussen achter dat die niet bestaat. En ik kan sneller verwachtingen loslaten als ze niet ingevuld worden. Soms is de realiteit niet wat je ervan verwacht had… En maar goed ook, want soms is ze zelfs beter.
Nu ik wat ouder ben, ben ik ook minder bezig met wat anderen van me denken. Ik las onlangs deze quote: “When you’re 20, you care what everyone thinks. When you’re 40, you stop caring what everyone thinks. When you’re 60, you realize no one was ever thinking about you in the first place.” En ik denk dat ze wel eens zou kunnen kloppen. 🙂 Relativeren: ik kan het elk jaar beter en beter.
Raar maar waar, maar als ik nu in de spiegel kijk ben ik zelfs gelukkiger met wat ik zie, dan met wat ik, pak 10 jaar geleden, zag. Het is maar de vraag of het beeld echt beter is geworden… 🙂 Of dat ik mezelf gewoon liever ben gaan zien? Dat ik zachter en milder voor mezelf ben geworden? En dat daardoor de complexen vanzelf vervagen en de pluspuntjes wat meer de aandacht van mijn alziend oog krijgen?
Met ouder worden ben ik ook gaan beseffen dat fysieke schoonheid iets ongelofelijk subjectief is. Ik stoorde me jaren aan mijn nogal grote neus (mét knobbeltje), maar zag dan een wondermooi topmodel dat van haar karakteristieke gelaatstrekken net haar unieke feature maakte en mijn perspectief verschoof… “Mooi zijn”, het begint voor mij 100% vanbinnen. Hoe je denkt en voelt over jezelf en wat je daardoor uitstraalt naar de buitenwereld. Die realisatie had iets bevrijdend voor me. ik ken mijn lijf ook beter nu ik ouder ben. En daar vaart, niet alleen ik, maar ook mijn relatie, wel mee… 😉
Je ervaringen maken je wie je bent
Of ik dan écht nooit droom om terug jonger te zijn? Wel, lieve lezer, toch wel, er is één uitzondering. Namelijk, als ik terug kon reizen in de tijd met de kennis die ik nu had. Als ik terug 25 kon zijn, maar wist wat ik nu als 35-jarige weet. Maar zoiets is onmogelijk. En misschien maar goed ook. Wat je overkomt in je leven, vormt je tot wie je vandaag de dag bent. En schrap je bepaalde ervaringen uit die levensweg, dan zou je vandaag niet zijn wie je nu bent. Het is iets waarmee ik me “troost” als ik terugdenk aan dingen uit het verleden die graag anders had willen aanpakken of waarover ik spijt voel.
Last but not least, ik luisterde onlangs naar een podcast waarin actrice Lily Collins (voor de kenners Emily uit “Emily in Paris”) het zo mooi verwoordde. Wij vrouwen worden verondersteld een hekel te hebben aan ouder worden. Maar, waarom? Ze suggereerde: ”Let’s wear our age as a badge of honor!”. En zo denk ik er precies over.