Ouder worden, I love it… En wel hierom!

Oktober is mijn verjaardagsmaand. Straks al 35 jaar lang. Het verrast je misschien, maar ik kijk uit naar “mijn dag”. Ik hou ervan de verjaardagen te vieren van de mensen die ik graag zie. Maar ook mijn eigen verjaardag laat ik niet graag ongemerkt voorbij gaan.

Zoveel jaar later koester ik nog altijd de warme herinneringen aan mijn verjaardagsfeestjes als kind. En ook nu, als volwassene, geniet ik voluit van alle verjaardagswensen, groot en klein, die mijn richting uitkomen. Het voelt voor mij alsof er nét iets meer mag en kan die dag… Dus ja, bring on the birthday cake! En ja, laten we die champagne fles opentrekken. Want hé, ik ben jarig! ????

Of ik het dan écht niet erg vind, dat “ouder worden”? Want nu ik al even geen “frisse twintiger” meer ben, zou dat, als vrouw al zeker, toch moeten, niet? Mijn studententijd, ook al voelt ze nog maar net geleden, ligt meer dan een decennium achter me. De eerste rimpeltjes zijn ’n feit. Ik ben geen piepjong veulen meer en ben over mijn “sportieve hoogtepunt” (wetenschappelijk gezien dan toch). Vanaf nu is het toch enkel toch “bergaf”? Niet mijn woorden voor alle duidelijkheid, beste lezer. Maar zo’n uitspraken… Ik vang ze van tijd tot tijd wel eens op.

Wel, laat me je iets vertellen, lieve lezer. Helemaal niet. Ik vind het zelfs heerlijk. Dat ouder worden. Voor geen geld van de wereld zou ik pak terug éénentwintig willen zijn. Laat me je vertellen waarom.