Een ongewoon vakantieverhaal

Dag 2 van mijn vakantie. Het is 10:11 ’s ochtends, maar het is al dik 30 graden. Straaltjes zweet lopen over mijn rug en langs mijn voorhoofd. Mijn tong plakt tegen mijn gehemelte. Ik sta langs mijn koersfiets aan de oprit van een grote, drukke rotonde in het centrum van een badstadje langs de Côte d’Azur. Brommers, auto’s, camionettes en vrachtwagens rijden toeterend op en af en verdringen zich voor elkaar in de ochtendspits. Met een nerveuze blik op mijn gezicht staar ik verwoed naar het kleine schermpje van mijn Garmin GPS. Ik probeer te ontcijferen welke van de maar liefst 5 afritten van de rotonde ik dien te kiezen om bij het vertrekpunt van mijn rit te geraken. Maar, het enige dat ik daar zie staan in vette letters zijn de woorden “UIT KOERS” en het kleine driehoekje dat aangeeft waar ik me bevind. Het groene bolletje dat het vertrekpunt van de rit aanduidt die ik voor vandaag heb uitgekozen? Dat is nergens te bespeuren. Daar is het schermpje wellicht te klein voor… Wat geen goed teken is dus. Het zenuwachtige trekje rond mijn mond wordt groter, wanneer ik me realiseer dat een fietspad hier nergens te bespeuren valt. De enige optie is dus me, vastgeklikt op mijn fiets, tussen het razende verkeer te “gooien” en alles in het werk te stellen om niet omver gereden te worden… Is dit nu vakantie denk ik? Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Nu heb ik eindelijk (!) eens de tijd om uit te rusten en te genieten van wat me-time en nu kies ik dit?!