Een stapje uit mijn comfort zone

Beste lezer,

A comfort zone is a beautiful zone, but nothing ever grows there…

Dit is één van de quotes die, sinds ik hem voor het eerst las zoveel jaar geleden, een vast plekje heeft gekregen op mijn (digitaal) prikbord (THX Pinterest!). Want, comfort zones, ooohja, daar ken ik alles van. Ik was er jarenlang dol op. En erbuiten treden, dat beperkte ik liefst tot een minimum.

Waarom? Wel, ik zou als tiener (en jonge twintiger) een waslijst aan redenen hebben kunnen bedenken. Omdat het akelig was. Wat als mijn poging om iets nieuws te doen volledig in het water zou vallen? Wat als anderen me zouden uitlachen, of erger nog, uitsluiten? Wat als ik “die rare” zou zijn? Neen, liet mij maar, knus en veilig, binnen die comfort zone vertoeven.

Gelukkig, lieve lezer, ging ik er met ouder worden anders over denken. Ik ging beseffen dat hoewel comfort zones dan wel heel veilig aanvoelen, ze je ook klein houden. Ze houden je tegen om de wijde wereld in te trekken. Te experimenteren. Nieuwe mensen te leren kennen. Nieuwe ervaringen op te doen.

Voor eeuwig binnen die comfort zone blijven zitten: het zou mijn leven zoveel “armer” gemaakt hebben. Dus, en maar goed ook, durf ik nu als dertiger zelfs zeggen dat ik er behoorlijk “goed” in ben geworden. In dat uit die comfort zone stappen en mijn grenzen verleggen.

Maar, hoe dan, vraag je? Wel, uiteindelijk bleek het, volgens mijn ervaring dan althans, niet zo heel erg moeilijk te zijn…

Heb je ooit die film “Yes man” gezien, beste lezer? Waarin Jim Carrey de uitdaging aangaat om gedurende een jaar lang, zonder nadenken, “ja” te antwoorden op echt elke vraag die hem gesteld werd. Wel, zo ver zou ik nu ook niet gaan. Maar toch wel ’n beetje… ????

In mijn geval kwam het neer op wat minder “overdenken”, en wat meer “voelen”. Is dit iets wat me nerveus maakt? Wat me angstig maakt? Maar, wat tegelijk ook mijn nieuwsgierigheid prikkelt? Is het misschien zelfs een lang vervlogen droom die ik een tijd geleden heb opgegeven? Wel, in dat geval, denk dan even aan de Nike slogan. Zet je twijfels aan de kant. Stop met “overdenken” en “just do it!”.

Wat is het ergste dat er eigenlijk kan gebeuren als het “foutloopt”? Je flatert. Je mislukt. Je bent tijd kwijt. Je bent misschien geld kwijt? Je voelt schaamte. Maar al bij al: the pain of regret is always the greatest. Probeer je iets nieuws en faal je? Geef het wat tijd. Op het einde van de rit zal je altijd meer spijt voelen over de zaken die je niet deed, dan over die je wel deed, maar waarbij je hopeloos faalde.

Aan al deze puntjes, dacht ik op die zondagmorgen enkele weken terug. Het was zeven uur ’s ochtends. Mijn wekker, die stond om half acht. Maar, ik lag al wakker in het nochtans zalig comfortabel bed in een strandhotel in Oostende. Ik voelde een gezonde spanning in mijn buik. Niet dat ik op was van de stress. Maar wel… het gevoel dat er zo dadelijk weer “een eerste keer” op mijn programma stond. Net dat zorgde ervoor dat ik de slaap niet meer kon vatten.

Ik was al sinds vrijdagmiddag in Oostende. Ik bracht er het weekend door in het kader van een “event” met de veelbelovende titel “72 hours reload”. Vrij vertaald: 72 uur om de batterijtjes weer op te laden.

Met maar liefst 50 ondernemende vrouwen, afkomstig uit heel Vlaanderen, waren we samengekomen in de badstad. Een snelle blik op de aanwezigheidslijst had me geleerd dat ik maar liefst NIEMAND kende. De agenda van het weekend? Die was bovendien volledig onbekend op het moment van vertrek.

Wel volop gelegenheid tot netwerken dus, en dat liep van een leien dakje zover. Eén voor één, gesprek per gesprek, leerde ik de vrouwen kennen. Wat ze deden op professioneel vlak, maar ook hoe hun privé leven eruit zag, wat hun passies waren, waar hun interesses naar uit gingen, enz. Het bleken tot mijn aangename verrassing één voor één topvrouwen te zijn. Ik had mijn inschrijving voor dit weekend nog geen seconde beklaagd.

De 2-daagse werd op de website omschreven met de leuze “unique encouters, unique experiences”. Wel, de encounters, dat lijkt me duidelijk, lieve lezer. En de experiences? Ook die waren niet van de minste. Na een welkom-mojito + healthy lunch in dé zonnigste beach bar van Oostende, vaarde ik al met een speedboot door de haven van Oostende en eenmaal op open zee, vaarden we tegen full-speed vooruit. Haren in de wind. Stevig vastgeklemd aan de boot. Frisse zeelucht in de neus. Zalig. Gevolgd door enkele meet & greet oefeningen op het strand met de andere deelnemers. Leuke, originele manieren om met elkaar in gesprek te gaan en elkaar beter te leren kennen. En dan de vrijdagavond eindigend met een gezellig dinner in de jachthaven van Oostende. Zaterdag: early wake-up en yoga @ the beach. Eén van dé beste manieren om de dag te starten. Gevolgd door een fijne afwisseling tussen boeiende lezingen en fun & sports doorheen de dag.

Je vraagt je ondertussen misschien af wat dit te maken heeft met “uit je comfort zone” komen? Wel, laten we even terug gaan naar die zondagmorgen in bed. De avond voordien kreeg ik, uit het niets, een vraag die me nogal overviel. Eén van twee de organisatrices van het weekend, die op zaterdagmorgen de yoga op het strand, had begeleid, sprak me aan. “Hé Marjolein, de yoga vanmorgen werd zo positief onthaald. Helaas kan ik morgenvroeg niet. Ik moet al eerder naar de eerste eventlocatie vertrekken. Maar, jij kent toch ook wel wat van yoga, niet?! Zie jij het niet zitten om de les te geven?”. Een andere deelneemster die bij ons stond, trad de organisatrice meteen bij. “Ja Marjolein, wil je dat doen? Ik ben alvast van de partij!”.

Wel, beste lezer, laat me je eerst iets vertellen over de relatie tussen yoga en mezelf. Tot een paar jaar geleden was yoga een absolute no-go voor mij. Ik ergerde me kapot aan het feit dat ik zo on-lenig was. Ik vond het saai. Ik wilde vooral calorieën verbranden met “sport”, en dat deed je nu eenmaal niet echt met yoga. De ademhalingsoefeningen die bedoeld waren om rustiger te worden, maakten me enkel nerveuzer, enz. Gelukkig was het tij inmiddels gekeerd. Stilletjes aan, wonder boven wonder, was ik yoga gaan appreciëren. Ik had het streven naar de perfecte poses losgelaten. Calorieën tellen, daar was ik ook mee gestopt. En, ik had inmiddels een dagelijks yoga ritueel dat ik serieus kon missen als ik het noodgedwongen een paar dagen moest skippen.

Yes, I was officially into yoga! ???? Maar… om nu te zeggen dat ik yoga-les kon geven?! Dat ik anderen kon begeleiden door een opeenvolging van yoga poses? Dat ik hen instructies kon geven, kon bijsturen en zelf tegelijk een toonbeeld kon zijn voor hoe het moest?! No way! Daar was ik bijlange na niet klaar voor. En, daar zou ik wellicht nooit geraken. Die ambitie had ik ook niet.

Mijn eerste reactie op de vraag van de organisatrice? Dat was dan ook: “Neen, dat kan ik niet hoor! Zoiets heb ik nog nooit gedaan…”. Maar tegelijk voelde ik een leuke kriebel in mijn buik. Hé, dacht ik bij mezelf, misschien is dit wel een kans? Een laagdrempelige gelegenheid om zelf eens yoga te geven en te kijken hoe je dit bevalt? Kom op! Je hebt ondertussen toch al uren én uren yoga video’s bekeken online. Virtuele yoga lessen gevolgd. Je kent de poses. Je weet welke cues de leraren gebruiken om hun studenten blessurevrij naar de verschillende poses te begeleiden. Misschien toch eens proberen?!

Zo kwam het dus dat ik die zondagmorgen in de hotel lobby enkele “studenten” opwachtte die me zouden vergezellen naar het strand. Daar zou ik mijn sportschoenen uittrekken. En mijn stoute schoenen aantrekken. Ik zou er, zonder enige voorbereiding (daar had ik geen tijd meer voor gehad), de aanwezigen zo’n 45 minuten lang begeleiden door een opeenvolging van poses en ademhalingswerk.

Hoe ging het, vraag je? Wel, thank god, de originele spanning in mijn buik maakte al na 3 minuten plaats voor rust. De initiële twijfels over mezelf maakten snel plaats voor een vertrouwen in mezelf. Mijn voorgevoel bleek correct. Door zelf al zoveel online les te volgen, kon ik de zinnetjes van mijn online yoga teachers moeiteloos herhalen en stroomden de woorden vlot uit mijn mond. Natuurlijk zal de omgeving (strand onder mijn voeten, het geluid van aanrollende golven in mijn oren, zilte zeelucht op mijn tong) ook wel z’n steentje hebben bijgedragen…

En mijn comfort zone? Die was weer een beetje gegroeid… Net zoals ikzelf.