Me diep verbonden voelen met mensen die ik graag zie… Het is voor mij iets levensnoodzakelijk. Blijkbaar ben ik niet alleen. Connectie of verbondenheid is een universele, menselijke behoefte. Het is datgene dat betekenis en zin geeft aan het leven. Ons streven naar verbondenheid met de mensen om ons heen zit letterlijk ingebakken in onze neurobiologische bedrading. Het is volgens sommigen zelf dé reden dat wij op deze aarde rondlopen.
Toch voelde ik me in het verleden niet altijd even “verbonden” met anderen.
Toch voelde ik me in het verleden niet altijd even “verbonden” met anderen. Er was wel connectie, maar niet in de mate dat ik wilde. Is dit herkenbaar voor jou? Wel, ik schrijf “voelde” omdat het nu (gelukkig) anders is. Door de jaren heen ontdekte ik de “tools” die me toelieten om diepgaandere relaties te ontwikkelen. In deze nieuwsbrief deel ik ze, aan de hand van persoonlijke voorbeelden, met jou lieve lezer!
Mijn ontdekkingsreis startte enkele jaren geleden toen ik tijdens een avondje bingewatchen op YouTube, stootte op de TedTalk van Brené Brown, “The Power of Vulnerability”. In haar talk was er één “ahaaaa-moment” dat ik nooit ben vergeten: de link tussen verbondenheid (of connectie) en schaamte. Want wat is schaamte als je er echt over nadenkt? Schaamte is, zo zei Brené, onze diepgewortelde angst voor disconnectie. Schaamte is een gevoel dat we allemaal kennen, maar erover praten wilt niemand. Echter: The less you talk about, the more you have it. Schaamte komt neer op de vraag die we ons allemaal wel eens stellen: ”Wanneer anderen dit zouden weten over me, zouden ze me dan afwijzen? Wordt de band die we hebben dan verbroken?”.
Ook voor mij is schaamte geen onbekend gevoel. Geloof me… Ik heb in mijn leven al heel wat dingen gedaan en meegemaakt waarvoor ik schaamte voelde. Incidenten die me de dagen (en soms weken nadien) het schaamrood op de wangen bezorgden. Die zorgden voor ’n pijnlijk krampje in mijn buik de seconde dat ik er terug aan dacht. Die ik met alle moeite van de wereld probeerde te verbergen. Mijn ergste nachtmerrie? Dat deze dingen het daglicht zouden zien, dat anderen ze zouden ontdekken en… dat ze teleurgesteld zouden zijn in me of me een zwakkeling zouden vinden. Of nog erger me volledig zouden afwijzen (bye bye connectie waar ik zo naar verlangde!).
Wat staat er dan wel allemaal op dat SHAME-lijstje van mij?
Nieuwsgierig geworden, beste lezer, naar wat er dan wel allemaal op dat SHAME-lijstje van me staat? 🙂 Awel, nu ik er toch over bezig ben, laat ik maar met de billen bloot gaan. Of moet ik zeggen met de (blozende) wangen bloot? Want wie mij kent, weet dat ik gemakkelijk bloos wanneer ik bijvoorbeeld onverwacht in de spotlight wordt gezet of wanneer iemand iets tegen me zegt waarbij ik me ongemakkelijk voel. Als ik me schaam dus. 🙂 Vroeger vond ik het vreselijk. Nu heb ik er enigszins vrede mee genomen. Maar goed, hier volgen dus enkele van die beschamende incidenten waar ik eerder nooit over wilde spreken.
5x… Ja, dat is het aantal pogingen dat ik ondernam om door de praktische proef voor mijn rijbewijs te geraken. En dan nog… was het met ’n welgemeende toevoeging: “Nog héél véél oefenen hé… maar allez, ’t is goed voor deze keer.”. En 8 uur. Dat is de tijd dat ik een meerdaagse sapjes kuur volhield vooraleer ik met immense honger en hoofdpijn de parking van de MacDonalds opreed en de detox-poging in 5 happen ongedaan maakte. Maar ook, toen ik na 1 jaar in mijn allereerste job ever mijn ontslag kreeg omdat ik niet voldeed volgens mijn leidinggevende. Toen kort daarna een ex me verliet voor een ander. Of toen ik besloot hulp te zoeken toen ik een tijd slecht in mijn vel zat en maar bleef rondzwemmen in een moeras van negatieve gedachten en zelftwijfel. Al deze gebeurtenissen gingen gepaard met veel schaamte… en erover praten met anderen durfde ik destijds niet.
Waarom nu dan wel denk je, beste lezer? Omdat ik ben gaan beseffen wat er aan de basis van schaamte ligt. Namelijk het idee dat we perfect moeten zijn opdat anderen van ons zouden houden. Dat we nooit mogen falen. Dat we niet goed (of mooi, dun, slim, sociaal, succesvol, …) genoeg zijn. Dus, dat het tonen van onze imperfecties ons kwetsbaar maakt. En kwetsbaar, vind jij dat een woord met een positieve of negatieve connotatie? Voor de meesten onder ons is kwetsbaarheid een zwakte.
Ik ben me echter gaan realiseren het tonen van kwetsbaarheid geen zwakte is. Integendeel, het is iets moois. Eerlijk en ongegeneerd je imperfecties tonen, in plaats van ze halsstarrig proberen te verstoppen, maakt ons mensen net echt en authentiek. En vooral… het zorgt voor verbondenheid. Datgene waar we allemaal zo hard naar verlangen. In order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Je echte authentieke zelf aan de wereld tonen dus… Klinkt je dat als pure horror in de oren, beste lezer? 🙂 Ik moet toegeven, ik had er inderdaad moed voor nodig. Courage in het Engels. Wist je trouwens dat het Engelse courage komt van het Latijnse “cor” wat hart betekent? De originele betekenis van moed (courage) was dan ook het volmondig en openhartig vertellen van jouw unieke verhaal, inclusief je onvolkomenheden en falingen. Het is logisch dat dit niet comfortabel is. Wie praat er nu graag over zijn gebreken en mislukkingen? Ik ben echter gaan beseffen dat het dan wel niet comfortabel is; maar het is wel noodzakelijk.
Want wat bleek? Toen ik eindelijk de items op mijn SHAME-lijst niet langer angstvallig geheim probeerde houden, maar er net openlijk over ging vertellen, kreeg ik reacties vanuit alle hoeken. Ohja, die ene vriendin was ook opzij geschoven toen haar ex verliefd werd op een ander. Die andere collega was ook ontslagen op haar vorige job. Zo goed als iedereen was wel eens ooit in z’n leven in ’n soort van therapie geweest. En sapjes kuren: daar bleek echt zo goed als niemand in te slagen… 🙂 De herkenning was groot. Bij elke “ik ook!” was opluchting alom aanwezig. “Oef, ik ben niet alleen! En, ik kan er eindelijk met iemand over praten.”. Sinds ik dit pad van authenticiteit ben ingeslagen, voel ik me meer verbonden met anderen, en daardoor ook levenslustiger en gelukkiger dan ooit voorheen.
Mijn grootste voorbeeld van authentiek jezelf zijn is mijn vader
Mijn grootste voorbeeld van authentiek jezelf zijn is mijn vader. Hij is iemand die door velen graag gezien wordt. Mensen zijn graag in zijn gezelschap. Ze voelen zich snel op hun gemak bij hen. Sinds ik 8 jaar geleden startte bij Gervi, ben ik al meermaals door leveranciers, klanten, medewerkers, enz. (het lijstje is lang) op de meest onverwachte momenten aangesproken: “Jouw papa is toch ‘ne speciale hé… Zo’n toffe! Zo’n fijne mens!”. Het verraste én charmeerde me keer op keer dat ze het zo expliciet uitspraken. Begrijp me niet verkeerd: Mijn vader is de liefste vader die ik me maar kan voorstellen. En ook “‘ne hele speciale” voor mij.
Maar het is ook “gewoon” mijn papa die al 34 jaar in mijn leven is. Ik had voordien nooit echt over hem nagedacht als “’n speciale” voor anderen. Nu ik erover nadenk, realiseer ik me dat zijn “capaciteit” om met zoveel mensen op korte tijd een gevoel van verbondenheid te creëren te maken heeft met het feit dat hij altijd authentiek zichzelf is. Inclusief imperfecties en gebreken. Dus, precies wat ik probeer uit te leggen in deze nieuwsbrief! 🙂 Dankje papa (als je dit leest) voor dat inspirerende voorbeeld.
Beste lezer, als afsluiter geef ik je graag deze visualisatie mee. Bréne Brown verwoordde het zo mooi vind ik. Stel dat je schaamte in een petrischaaltje zou plaatsen en je wilt het laten groeien. Voeg dan “geheimhouding” toe. Stop het dus goed weg, dek het toe, verberg het, verzwijg het. Maar wil je schaamte laten oplossen en verdwijnen? Voeg dan een geutje empathie toe. Empathie, of medeleven, is hét middel om schaamte weg te jagen. En zo verbondenheid te creëren.
The quickest antidote to shame is empathy.
