Ik schrijf deze 16de editie van mijn nieuwsletter van op een strandbarretje met zicht op de oceaan. Ja hoor, ik ben een weekje ons Belgenland ontsnapt en bevind me momenteel in de Algarve op een heuse 7-daagse “yoga & surf retreat”. De vriendelijke ober (mét mondmasker) heeft me net een cappuccino gebracht met mooi schuimend melklaagje én een beetje hagelslag. Iets Portugees die hagelslag? 🙂 Ik had het in ieder geval nog nooit eerder gezien, maar lekker is het wel. Je bent een chocoholic of je bent het niet hé? 😉
Voor hen die zich afvragen: “Hoe verloopt zo’n retreat?”. Wel, elke ochtend sta ik hier op rond 6u45… Ik trek snel iets aan en wandel zo’n 700 meter over een stoffige dirt road. Telkens opnieuw stop ik op de hoge klif, kijk naar beneden en ben een paar seconden ademloos. Voor mij ligt, wijd uitgestrekt, en zover ik kan kijken, een blauw groen grijze oceaan… Onderaan de klif zie ik een kleine streep zandstrand met keien en de golven die komen aanrollen. Ik luister naar het zachte ruisen van de wind, het klotsende water, de vogeltjes die tjirpen en verder niets dan stilte… De zon komt op terwijl ik, zittend op een steen, enkele pagina’s lees uit één van de boeken die ik heb meegebracht op deze reis. Na de korte ochtendwandeling volgt elke morgen een yoga sessie op het dakterras. Van 8u tot 9u worden we door onze fantastische lerares door een flow aan bewegingen, poses, ademhalings- en meditatie-oefeningen geleid. Dan volgt een ontbijt en worden we door dé 2 coolste surfer girls ever opgepikt met minivans, surfboards op het dak vastgebonden, en rijden we naar idyllische baaitjes. Daar stappen we in onze wetsuits en met onze boards onder onze arm het frisse water van de oceaan in. De ene dag met ’n klein hartje, de andere dag moedig en krachtig, maar altijd met 1 voornemen: Let’s catch some great waves! 🙂
Hoewel je ondertussen misschien denkt: wordt deze nieuwsbrief een relaas van Marjolein’s vakantie? Neen hoor, tot hier het vakantieverhaal. Maar, ik had deze introductie even nodig om jullie de inzichten te kaderen die dadelijk volgen. Het zit namelijk zo: hoewel de dagelijkse yoga en surflessen me op de eerste plaats fun brachten, leerden ze me ook meer. Tot mijn verwondering vielen hier op reis enkele puzzelstukjes echt op hun plaats.
Inzicht 1: Gooi die beperkende overtuigingen overboord!
Had je me 5 jaar geleden uitgenodigd voor een yoga en surf retreat in de Algarve? Dan had ik vriendelijk bedankt. Niet omdat het me niks zei. Dat zeker wel. Tuurlijk, die surfer & yogi lifestyle, het had een heerlijke aantrekkingskracht. Maar neen, dat was niet ik. Surfers waren laid-back, easy-going, fit, atletisch, en vooral durfallen die met ’n ongeëvenaarde cool op hun board sprongen en zich een weg baanden door de golven. En yoga: dat was zelfs nog minder ik. Yoga: dat was traag, zweverig en iets voor spirituele mensen die zich zonder enige moeite in twee konden buigen. Neen, dus, zeker niets voor de onrustige ik die voorover gebogen met haar handen ter hoogte van haar knieën uitkwam. En dat zweverige, pff, neen, geef mij maar het concrete, het praktische, dat wat vooral snel vooruit gaat en wat ik met mijn eigen ogen kan zien en met mijn eigen handen kan aanraken.
Maar wat bleek? I was wrong! Al die (beperkende) overtuigingen, die waren niet echt. Er was eigenlijk maar 1 plaats waar ze bestonden. En dat was in mijn hoofd. In feite was het heel simpel. Wilde ik een surfer zijn? Doe moest ik maar 1 ding doen: surfen! Wilde ik een yogi zijn? Doe moest ik op de yogamat springen en yoga doen!
Nu ik er over nadenk, was het zo ook voor deze nieuwsbrief. Een schrijver, dat was iemand die journalistiek, Germaanse of communicatiewetenschappen had gestudeerd. Iemand die nooit spellingsfouten maakt, haar grammatica perfect onder de knie heeft en de grote literaire klassiekers heeft gelezen. Iemand die op het middelbaar uitblonk in Nederlands (not me). Al deze assumpties hielden me al die tijd tegen om 1) te starten met schrijven, en 2) mijn schrijfsels de wereld in te sturen. Bovendien, wie zou er überhaupt ook maar enige interesse hebben in wat ik te zeggen (of schrijven) had? Ook hier weer: een hoop beperkende overtuigingen die me tegenhielden. De realiteit: wil je een schrijver zijn? Heel simpel: schrijf! Maakt niet uit voor wie of over wat. Het maakt zelfs niet uit of er iemand is die het goed vindt wat je schrijft. Elk schrijfsel telt. Net zoals elke yoga pose telt. Elke ademhaling telt. En elke golf telt.
Dus, wat gebeurde ik toen ik de overtuigingen die ik had overboord gooide? In plaats van te blijven dromen, ging ik doen. Ik schreef en bracht mijn geschreven woord naar buiten. Ik benoemde mezelf als schrijver. Ik trok die wetsuit aan, dobberde op mijn board in de oceaan (ja hoor, tussen de “echte” surfers ;-)), en leerde hoe je achterom moest kijken, een golf moest kiezen, moest peddelen alsof je leven er vanaf hing, om je vervolgens op het perfecte moment omhoog te drukken op je plank, recht te staan… en vooral heel veel te vallen en liters zout zeewater te slikken. 😉 Maar hé, ik was (en ben) een surfer! En een yogi, dat ook. Waarom? Heel simpel, omdat ik surf en yoga beoefen.
Bovendien: door deze statements te doen (ik ben een surfer, ik ben een yogi, ik ben een schrijver, ik ben …. (wat je ook maar wilt zijn), en vooral door ze te formuleren op deze manier, alsof ze dus al 100% realiteit zijn, gaat je brein nog meer geloven dat je al deze zaken bent. Het zal dan vanzelf alle mogelijke redenen gaan zoeken (en creëren) om dit geloof nog meer waarheid te maken.
Inzicht 2: De 20-uren regel
Hoelang heb je nodig om iets nieuws (bijvoorbeeld surfen) te leren from scratch? Ik arriveerde hier als een complete leek als het op surfen aan kwam. Ik wist nog net de voorkant (de nose) van de achterkant van het board te onderscheiden, maar tot daar ging mijn kennis. Aan welke enkel bevestig je de leash van het board? Hoe ga je de oceaan in met het board? Hoe houd je het board vast als er een mega golf op je afkomt? Wanneer begin je met pendelen? Hoe sta je recht op het board? Hoe beweeg je je ten opzichte van de andere surfers in het water? Het was een onbekende wereld voor me
Mijn intentie was om hier dagelijks zo’n 4 uur per dag (en dat voor 5 dagen) te spenderen aan “leren surfen”. Dus, in totaal, zou ik zo’n 20 uren aan het leren van deze nieuwe skill spenderen. Laat die 20 uur nu net de “drempel” zijn. Het aantal uur toegewijde en gefocuste studie én oefening dat je volgens onderzoek nodig hebt om te gaan van leek naar ’n aanvaardbaar “basic” niveau. Volgens het onderzoek is deze regel echt op ALLES van toepassing wat je maar zou willen leren (een nieuwe taal, ukelele spelen, zwemmen, ….).
Twintig uur leek niet zoveel te zijn, maar toch klopt de bewering. Hoe kan dit? Het wordt meteen duidelijk als je een blik werpt op de standaard leercurve. Plaats je op de X-as tijd en op de Y-as expertise, dan zie je dat de curve eerst stijl omhoog schiet en dan afvlakt. Om van “nul” naar een basiskennis te gaan heb je dus relatief weinig tijd (pak 20 uren) nodig. Je niveau zal dan een plateau bereiken. Om nadien je skill level beetje bij beetje te blijven opkrikken heb je steeds meer tijd nodig. Om even te vergelijken: om van leek naar basic te gaan heb je 20 uur nodig en om naar een absoluut topniveau te gaan, heb je 10.000 uur nodig.
Het goede nieuws: ben je een absolute leek in iets? Dan is je onontgonnen potentieel het grootst en kan je dus op relatief korte tijd gigantische sprongen voorwaarts maken!
En ik, kan ik nu surfen na 20 uur vraag je je af? Wel, bwaaa… 🙂 Ik heb 20 uur echt alles gegeven wat ik kon in het water. Ik kan bovenstaande surf-vragen ondertussen allemaal beantwoorden (en de bijhorende handelingen uitvoeren) én slaagde er in om een paar keer recht te blijven staan. Een absolute leek ben ik in geval meer. 🙂
Whether you think you can or you think you can’t, you’re right.