4 ontmoetingen in de US

Beste lezer,

Deze blog is net ietsje anders als de vorige. Ik ben net terug van een korte, maar indrukwekkende business trip in de US. Ik legde er contact met (potentiële) leveranciers. Ik bezocht uitgebreid de fabriek waar de spa’s die we met Gervi verkopen, geproduceerd worden. En ik bracht er 1,5 dag door op een beurs volledig gewijd aan jacuzzi’s, zwembaden en outdoor living artikelen. 

En… tussen dat alles vond ik nog de tijd om de volledige Netflix serie “Maid” te bingewatchen… 🙂 Tja, wat moet je dan met die jetlag hé, die je om 4 uur ’s ochtends klaarwakker rechtop in bed laat zitten?

Maar goed, in de serie droomt het hoofdpersonage ervan een opleiding “creative writing” te volgen. Ik voel dat zij en ik die droom ergens delen. Ook mij spreekt het aan. Waarom wachten? Let’s just give it a try… Hier 4  korte “reflecties” over vier ontmoetingen die ik had in de US. Ze lieten op de een of andere manier hun indruk na op mij. Misschien ook wel op jou, lieve lezer? 

 – – – 

“Loose the battle, but win the war.”

“Loose the battle, but win the war.”. Het zijn de woorden die me het meest bijblijven van de meeting die avond in het restaurant. De persoon die ze uitspreekt, doelt op een situatie in een business context. Hij wilt illusteren dat we ons best focussen op de lange termijn bij het nemen van belangrijke strategische beslissingen. Dat we niet gaan voor de quick fix, maar dat we blijven zoeken naar oplossingen die ook de komende jaren goed zijn voor ons bedrijf. 

De quote zindert na die avond in mijn bed in het hotel in Carlsbad. Na een nacht in San Diego, reed ik vandaag, in het gezelschap van mijn vader, naar dit hotel. Gelegen op een strand, amper 20 meter van de oceaan. Ook al is het schuifraam in mijn kamer gesloten, ik hoor de golven af- en aanrollen op het strand. Het geluid ontspant me, maar doet me ergens toch ook een beetje verlangen naar absolute stilte… Ik besef dat de quote, voor mij dan toch, van toepassing is op alle levensdomeinen. Wat maakt het uit als ik eens een keertje “the battle” verlies? Helemaal niets. Wat ertoe doet is, wat ik het merendeel van de tijd doe en in welke richting me dat leidt…

– – –

“Meeting a stranger at the bar”

Ik geniet van een cocktail in de bar van ons hotel in Dallas. Langs mijn vader neemt een oude man plaats. Ondanks zijn leeftijd is hij opmerkelijk groot en statig. Zijn hemd trekt mijn aandacht: wit met zwarte bolletjes. Op zijn hoofd draagt hij een zwarte barret. Hij begint spontaan een gesprek met ons. Hij is ongelofelijk nieuwsgierig en vuurt de ene vraag na de andere op ons af. Daarna vertelt hij enthousiast zijn eigen levensverhaal. Hij blijkt 82 te zijn. En hij had recent covid, vertelt hij ons. “Kan je dat nu geloven?”, vraagt hij ons. “Ik ben er écht al mijn haar door verloren.”. Hij neemt zijn barret af en ik staar naar zijn volledig kale hoofd. “Zelfs mijn wimpers en wenkbrauwen zijn uitgevallen”, fluistert hij ons toe. “Geen enkel haartje op mijn hoofd heeft het virus laten staan. Ik wilde eerst voor een pruik gaan. Maar, mijn dochter, vond een barret een beter idee.”, zegt hij, terwijl hij plechtig de muts terug op zijn hoofd plaatst. Het geeft hem de look van een Parijse kunstenaar, vind ik. 

Maar, hij is geen artiest, zo kom ik daarna te weten. “I was a professor in psychology”, zo vertrouwt hij ons toe. Ik antwoord meteen dat ik zelf een enorme interesse heb ik psychologie. Ik besluit, na zijn ondervraging aan ons adres, me dan ook niet in te houden en hem wat uit te vragen. Ik vraag hem wat dan precies zijn specialiteit was als in professor in de psychologie. Wat was zijn domein of zijn specialiteit?

Zijn antwoord verrast me. Hij vertelt me dat hij gespecialiseerd was in forensische psychologie. Meer bepaald in seksuele criminaliteit/sex crimes. Dat dit een niche van psychologie was, wist ik niet eens, zo realiseer ik me… En helaas, zo gaat hij verder, heeft hij een zeer goed gevulde carrière achter de rug. Er is in deze wereld heel wat seksuele criminaliteit. Gefascineerd luister ik verder naar zijn verhaal. Hij vraagt me wat ik precies doe. Ik vertel hem over ons familiebedrijf en dat ik het de komende jaren zal overnemen van mijn vader. Hij raadt me aan een Amerikaanse drama serie op te zoeken: “Succession”. Waarin de 80-jarige stichter van het bedrijf uiteindelijk, tegen alle verwachtingen van de opvolgers in, beslist aan het roer te blijven van zijn imperium wanneer zijn laatste dag is aangebroken… “Moet je zeker eens naar kijken”, fluistert hij me knipogend toe… 

– – –

“Never underestimate the power of a compliment.”

Het is mijn laatste ochtend in de US. Binnen 2 uurtjes haalt een taxi me op en brengt me naar de luchthaven. Ik moet mijn koffer nog nemen, douchen en ontbijten. Ik heb niet zoveel tijd dus, maar ik besluit me daar niet door tegen te laten houden. Ik weet dat ik de hele dag in een vliegtuig zal zitten, dus ik wil mijn lijf nog even te kans geven om te bewegen. Ik voel de behoefte om mijn hartslag, al is het maar even, de hoogte in te drijven, mijn lichaam aan het zweten te brengen en ja, nog even écht te voelen dat ik leef… 

Dus, ook al heb ik weinig tijd, twintig minuten zijn voldoende, dat weet ik uit ervaring, om sportief mijn grenzen op te zoeken. Ik bedenk snel een gevarieerde, korte work-out in mijn hoofd en ga er volledig voor. Het voelt, zoals ik gehoopt had, heerlijk. Na 20 minuten ben ik buiten adem, stevig aan het zweten en zie ik tevreden op mijn horloge dat ik toch al wat calorieën verbrand heb. Niet slecht. 

In de fitness ruimte traint op dat moment ook een andere vrouw. Duidelijk atletisch gebouwd. Wel wat ouder, ik schat rond de 60. Ook zij gaat er voluit voor. Wanneer ze ziet dat ik mijn work-out beëindigd heb, spreekt ze me toe in een Texaans accent. “A-maaaa-zing work-out! You’re going to kick some ass today!”. 

Verrast laat ik deze onverwachte positieve opmerking tot me doordringen. “Yes, I am!”, zijn de woorden die ik vol zelfvertrouwen en al lachend terug zeg tegen haar. Ze lacht me opnieuw hartelijk toe. De vrouw hervat haar work-out en ik zoek mijn spullen bij elkaar. Daarna groet ik haar kort en verlaat de gym. De hele interactie duurt al bij al nog geen minuut. Toch voel ik de hoeken van mijn mond ophoog krullen wanneer ik de lift instap en op het knopje van mijn verdieping druk. De onverwachte opmerking geeft me een goed gevoel. Maar, dat niet alleen. Ook sta ik een beetje perplex van mijn snelle, zelfs wat ad rem antwoord. Het had niet “fake” of geforceerd aangevoeld. Neen, ik voelde hét echt. I was going to kick some ass today! Even on the plane… 😉

—

The definition of success

Ik zit in het vliegtuig naar huis. De avondmaaltijd wordt zo opgediend en ik heb het dienblad alvast uitgeklapt. Om de tijd de verdrijven, blader ik nog even in het magazine dat ik die morgen op de hotelkamer heb meegenomen. Het blad heeft de naam “Dallas”, zoals de stad waar ik me vanmorgen nog bevond. Het magazine valt me tegen gezien het voornamelijk advertenties en zo goed als geen artikels bevat. Toch besluit ik het niet meteen op te geven. 

Ik kom terecht bij een interview. De journalist stelt enkele vragen aan een “bekende” dermatologe. Eén van de vragen is: “Hoe definieer jij succes?”. Toeval of niet, het is ook één van de vragen die ik mezelf de laatste tijd regelmatig stel. Ik ben nog altijd zoekende naar het antwoord, maar door deze vraag regelmatig aan mezelf te stellen tijdens mijn ochtendlijke journaling sessies, krijg er stilletjes aan toch inzicht in. 

Om haar antwoord te staven, verwijst de dermatologe naar een quote van Michelle Obama. “Success is not about how your life looks to others. It’s about how it feels to you. Being successful isn’t about being impressive. It’s about being inspired.”. Yes, denk ik bij mezelf, dat is het. Ik neem meteen mijn schriftje erbij en schrijf de quote over… 

—

Be well,