20 minuten op mijn eigen spijkerbed: De Shakti mat

Beste lezer,

Een spijkerbed… Het was vroeger enkel iets dat ik kende uit goocheltrucs. Of uit spannende, exotische verhalen waarbij een Indiaanse fakir met een tulband zich neervlijde op een houten plank vol rechtopstaande spijkers. Zonder ook maar één krimp te geven. Met gesloten ogen en een onbewogen gezicht. Destijds verwachtte ik altijd dat dit hele spektabel in horror zou eindigen. De spijkers zouden hem doorboren. Bloedspetters zou alle richtingen uitspatten. Maar neen hoor, niets van dat alles. Hooguit een prikje hier en daar en een lichtjes rood aangelopen rug. Ja, je zou zelfs denken dat hij de hele belevenis als enorm ontspannend beleefd had.

Het zal je dan misschien ook verbaasd hebben, beste lezer, dat ik in mijn blog over “kleine dingen om elke dag van te genieten” als item opschreef: 20 minuutjes relaxen op mijn eigenste “spijkerbed”. Ik kreeg er nadien een vraag over van één van jullie. “Hé, kan je dáár eens iets over schrijven? Wat is dat eigelijk? En, hoe gaat het in z’n werk?”.

Wel, hier komt ie dan: een blog over mijn persoonlijke spijkerbed. Hoewel, een houten plank vol rechtopstaande spijkers is het vandaag de dag bijlange na niet meer. Je vindt online ondertussen een groot aanbod aan “acupressuur matten”. Elk met zijn eigen unieke features, vorm, design en prijs. Ik kocht zo’n 2 jaar geleden mijn eigen exemplaar. Dit nadat ik zowat omver was gebombardeerd door advertenties voor een bepaald merk op Instagram. En, ik mijn nieuwsgierigheid écht niet meer kon bedingen. Het werd de Shakti mat. Het woord “Shakti” staat trouwens voor kracht, energie, of de personificatie van de vrouwelijke, goddelijke energie. 😉

Nu, ik moet toegeven. Ik gebruikte de Shakti mat intensief de eerste maanden na mijn aankoop. Elke avond nam ik hem mee naar mijn bed vóór het slapen. Nu was het echter alweer even geleden. De mat was een beetje naar de achtergrond verschoven. Maar, nu ik er deze blog over wil schrijven, moet de ervaring fris in mijn hoofd zitten. Ik besluit de mat terug boven te halen en voluit voor de ervaring te gaan! En, OH MY GOD, ’n ervaring was hét absoluut na al die tijd. 

Maar, voor ik die belevenis volledig uit de doeken doe, volgt hier eerst wat background informatie, beste lezer. Ter voorbereiding van deze blog dook ik namelijk even in de geschiedenis en het concept van zo’n spijkermatje. 

Mijn vroegere ideeën van een spijkerbed bleken helemaal niet zo ver van de realiteit te zitten. Op de zwartwit foto’s, die ik online terugvind als ik typ “bed of nails”, staan inderdaad rimpelige Indiaanse fakirs, ook wel wondermensen genoemd, die helemaal “zen” plaatsnemen op een houten plank met, ik zou bijna zeggen roestige, spijkers. Dit ritueel maakte deel uit van hun meditatiepraktijk en ze deden het vooral om hun geest tot rust te brengen. 

Een rustige geest is niet alleen mooi meegenomen, maar zelfs hoogstnoodzakelijk om horror taferelen te voorkomen bij het gebruik van een spijkerbed.

Doordat de spijkers zo talrijk zijn en zo dicht op elkaar staan, wordt je lichaamsgewicht, wanneer je ligt, enorm verspreid en is het gewicht per spijker minimaal. Vandaar dat de spijkers je niet doorboren en je als het ware “zweeft” op het spijkerbed. Echter, bij het neerliggen en opstaan, is er wel een risico, gezien het dan uitdagender wordt om je lichaamsgewicht gelijkmatig te verdelen. Je steunt dan bijvoorbeeld op een klein stukje van je onderrug en het gewicht per spijker neemt toe… Opperste concentratie was destijds dus nodig om zonder verwondingen het spijkerbed weer te verlaten.

Maar, no worries! De Shakti mat die nu voor me ligt lijkt in het niets op het bijna akelige, roestige spijkerbed van de zwartwit foto. Het is een zacht, sponsig matje met daarop zij aan zij genaaid, ronde, kleine plaatjes. Op elk plaatje bevinden zich ontelbare uitstekende, scherpe pinnetjes. Ik strijk er even over met mijn hand en druk het zachte vlees van mijn handpalm op de pinnetjes. Auw! Ik word toch een beetje zenuwachtig wanneer ik besef dat ik straks maar liefst 20 minuten mijn volledige rug zal neerleggen op de pinnen.

Waarom 20 minuten, vraag je? Wel, dat is de aanbevolen duurtijd van een sessie, zo lees ik op de website. Toch voor de rug. Je kan de mat ook gebruiken voor je nek en schouders. In dat geval wordt 10 minuten aanbevolen. Je kan er zelfs op gaan staan (met blote voeten welteverstaan). In dat geval zal je 5 minuten op je tanden moeten bijten. By the way, ik probeerde dit allemaal al eens uit, en voor mij, waren de voetzolen het pijnlijkst. Ik heb de 5 minuten zelfs niet kunnen uitdoen. Maar goed, mijn voetzolen waren nu niet direct de reden waarom ik de mat destijds aanschafte. Laat me je even uitleggen waarom dan wel.

Allereerst een gezonde dosis nieuwsgierigheid. Ik had de mat al regelmatig zien passeren op sociale media en las destijds alles wat ik erover kon vinden. De honderden kleine pinnetjes, die op het eerste zicht pijnlijk en onaangenaam lijken, zouden zorgen voor een “total bliss” experience. Een staat van totale ontspanning waarna je moeiteloos in een diepe slaap valt. 

Bovendien zou de mat helend zijn. Last van stijfheid of spierpijn in je rug? Door de betere doorbloeding zou de mat ook hiervoor verlichting brengen. De enige voorwaarde? Je moet het 20 minuten volhouden en dat is niet niks…

Al is er één geruststelling. Op de website vind ik een tijdlijn. Uiterst links: het moment dat je plaatsneemt op de mat. Uiterst rechts: 20 minuten. En tussenin? Daar staan verschillende streepjes. Elk streepje is vergezeld van een tijdindicatie (de tijd die al verstreken is sinds het begin van je sessie) én een omschrijving van het gevoel waaraan je je in dat timeframe mag verwachten. En neen, het is dus niet één lange periode van 20 minuten pure horror en pijn lijden. Gelukkig, anders had ik de mat inmiddels wel buiten gesmeten. 🙂

Neen, het lijkt eerder hier op: De eerste 20 seconden kan je spreken van een oncomfortabel en prikkend gevoel op je huid. Je lichaam biedt weerstand en je zou het liefst van al gewoon zo snel mogelijk rechtkomen en ontsnappen aan het licht pijnlijke gevoel.

Maar na 20 seconden al reageert je lichaam. Dit doet het door de bloedtoevoer naar je rug te verhogen. Je bloedcirculatie, vooral in het deel van je lijf dat in contact is met de mat, schakelt een versnelling hoger.

Na één minuut voel je je rug “opwarmen” en gloeien. Een beetje vergelijkbaar met de sensatie die je ervaart als je verbrand bent door te lang in de zon te liggen.

Nog één minuut later (na 2 minuten op de mat dus), voel je nóg meer warmte vrijkomen in je rug. Dit maal vergezelt van een tintelend gevoel.

En dan, joepie, na 4 minuten is het ergste deel van de 20 minuten durende sessie achter de rug. Het brandende, pijnlijke gevoel maakt plaats voor ontspanning. Je lichaam stopt met weerstand bieden en geraakt stilaan gewend aan de stimulans van de pinnetjes. De resterende 16 minuten normaliseert je bloedsomloop zich, je spieren relaxen, en de spanning glijdt van je af. Het is nét dit wat zorgt voor dat gevoel van “total bliss”.

Met al deze info in mijn achterhoofd maak ik me klaar om de mat (na lange tijd opnieuw) aan een test te onderwerpen. Aanbevolen wordt om de eerste keren de mat op een zachte ondergrond te leggen (bijvoorbeeld een matras of een zetel) en dan plaats te nemen erop. Leg je de mat op de vloer? Dan is de impact van de naaldjes nog veel groter. Je kan de eerste keren ook een t-shirt aanhouden, al maakt dat naar mijn gevoel heel weinig verschil. Ik ga er dan ook altijd met ontblootte rug op liggen.

Dus, ik leg me neer, sluit mijn ogen en duw op “start” om de timer op mijn telefoon te activeren. In mijn oren speelt rustige akoestische muziek. De eerste minuut is de ervaring inderdaad allesbehalve plezant. Ik kan niet zeggen dat ik verga van de pijn. Het is draaglijk, maar niet ontspannend. Ik focus me op mijn ademhaling en herinner me er aan dat dit iets is van slechts enkele minuten. Dadelijk volgt de gewenning en de daarbij horende “bliss”, zo troost ik mezelf. 

En, inderdaad, na een tweetal minuten, voel ik een aangename warmte zich verspreiden over mijn rug. Héél zachtjes aan voel ik het irritante, prikkende gevoel wegtrekken. Beetje bij beetje. Een beetje vergelijkbaar met wanneer je zware hoofdpijn hebt, een pijnstiller neemt en die minuut na minuut de pijn voelt verdoven. Maar, bij deze ervaring komen er natuurlijk geen verdovende middelen aan te pas. 🙂 Je lichaam doet het helemaal zelf.

Na 10 minuten ben ik écht volledig ontspannen en voel ik me slaperig worden. Ik dommel zelfs een beetje in en… voordat ik het goed en wel doorheb, hoor ik mijn telefoon trillen en piepen. De 20 minuten zitten er op. Ik kom voorzichtig recht en streel mijn rug. Hij voelt warm en tintelt een beetje. Ik leg de mat langs mijn bed, trek de donsdeken over me en sluit mijn ogen. In amper 30 seconden ben ik in diepe slaap….