Beste lezer,
“Een geweldige relatie met eten creëren, wil jij dat ook?!”
Dat was het uitgangspunt van een online cursus die ik de voorbije maanden volgde. Huh, denk je misschien? Bestaat er dan zoiets als een relatie met eten? En, waarom zou je die willen creëren?
Terechte vragen, denk ik. Voor iemand voor wie “eten” iets vanzelfsprekend is, dat er gewoon bij hoort, zijn die vragen misschien ook wel helemaal overbodig.
Zelf kamp ik ook niet met overgewicht of een eetprobleem. Een “dieetprogramma” was deze cursus dan ook allerminst.
Wel, merkte ik dat ik soms naar voedsel grijp, niet omdat ik honger heb, maar omwille van honderden andere redenen. Omdat ik moe ben en mezelf een opkikker wil geven. Omdat ik nood heb aan een pauze tijdens de dag en “eten” zie als een “gelegitimeerde reden” om die pauze dan ook te nemen. Om mezelf even te kalmeren na een moment van stress of frustratie. Of net omdat ik uitzinnig ben van blijdschap en me geen raad weet met deze emotie. Omdat ik me simpelweg even verveel. Omdat ik vind dat ik een “beloning” verdien na een serieuze prestatie. Of omdat ik eten associeer met “vieren” en gezelligheid.
Op al die momenten knort mijn maag niet en ervaar ik dus geen fysieke maaghonger, maar toch grijp ik naar eten. Ik ben dus soms ’n emo-eter, zou je kunnen zeggen.
Is dat dan zo’n ramp?, vraag je misschien. Je hebt toch geen overgewicht? Dat klopt inderdaad. Mijn gewicht schommelt al heel wat jaren rond hetzelfde cijfer op de weegschaal. Met momenten is het wat meer (wintermaanden). Soms wat minder (zomermaanden). Maar serieuze uitschieters, die liggen al ruime tijd achter me (pubertijd :-).
Toch voelde ik de behoefte om deze online cursus te volgen. Het is immers geen zoveelste “dieet”, wat ik ook niet nodig heb. Het is wél een manier om meer zelfinzicht te verwerven. En ook meer bewustzijn te creëren over mijn eetgedrag. Ik heb nu (nog) geen overgewicht, maar ik kan met momenten wél emo-eet gedrag vertonen. Daarmee wilde ik aan de slag. Een “geweldige relatie met eten creëren”, dat wilde ik en in die richting zette ik de afgelopen 3 maanden dan ook de eerste stapjes.
Ik moet eerlijk zijn. Het blijft voor mij toch een beetje een “beschamend” thema: overeten (wat gedefinieerd werd in de cursus als eten wanneer je geen fysieke maaghonger ervaart) of emo-eten. Het klinkt alsof ik mezelf niet onder controle heb, last heb van “vraatzucht” of lui en ongedisciplineerd ben. Dus, ermee naar buiten komen in deze blog voelt als een drempeltje dat ik over moet. Toch besloot ik vanmorgen om “het” te doen. Omdat iets in mij vermoedt dat heel wat mensen kampen met dit “probleem”.
Velen van ons willen wel aan ons gewicht, en zo aan onze gezondheid, werken, maar focussen dan vervolgens op ’n dieet, leggen zichzelf allerlei restricties op, en doen het op wilskracht. Mislukt het “dieet” dan vroeg of laat? Dan leggen ze alle schuld bij zichzelf. Ze gaan zichzelf (en hun eigen lichaam) nog meer “haten” en nog minder met de broodnodige zelfliefde behandelen. Dat is jammer, én allesbehalve helpend.
Wat ik zo fascinerend vond aan dit online programma, is dat het uitgangspunt totaal anders is. Dit is geen dieet. Dit gaat over “in je innerlijke wereld duiken” en je eigen beweegredenen (waarom je doet wat je doet, m.a.w. waar je gedrag vandaan komt) bloot leggen.
Zo ontdekte ik dus voor het eerst in mijn leven al de bovenstaande redenen waarom ik eet als ik eigenlijk niet rammel van de honger. Waarom ik naar een koekje grijp, als ik mijn telefoon neerleg na een uitputtend telefoontje van een klant (stress). Waarom ik niet kan stoppen met eten ’s avonds op de zetel bij een Netflix serie (vermoeidheid). Enzovoort. Voor het eerst in mijn leven werd ik me bewust van al deze redenen. Ik leerde inchecken bij mezelf (hé, wat voel je nu eigenlijk, knort je maag echt? Of speelt er iets anders?). Al deze situaties, één per één, legde in vast in mijn boekje. En stapje voor stapje kreeg ik meer inzicht in mijn (emo-)eetgedrag.
De volgende stap? Nog een niveau dieper in mezelf duiken. Ik wist nu wat ik deed (grijpen naar een koekje terwijl ik geen honger had). Ik wist waar het vandaag kwam (stress). Maar ik wist nog niet waar dit precieze gevoel, deze stress dan precies vandaan kwam.
Ahja, zeg je misschien, toch van dat telefoontje dat je helemaal over de rooie liet gaan, niet dan? Niet helemaal, zo leerde ik. Het feit, namelijk ik heb een telefonisch gesprek met een “moeilijke” klant, is het feit. Niets meer, niet minder. De stress die ik ervaar, dat is geen feit, dat is iets persoonlijk.
Niet iedereen zal namelijk stress ervaren na een telefoongesprek met een “moeilijke” klant. De ene legt de telefoon neer en gaat verder met zijn/haar leven alsof er niets gebeurd is. Hij/zij zal nog geen seconde aan een koekje denken. De andere voelt de stress in zijn lijf en weet zich geen blijf meer met zichzelf. Gevolg: laten we even naar de frigo wandelen en op zoek gaan naar een “kalmeringsmiddeltje” om dit oncomfortabele, vervelende gevoel (stress) zo snel mogelijk uit ons lijf te krijgen…
Hoe komt het dat deze twee mensen zo anders reageren op dezelfde feitelijke situatie? Hoe komt het dat hun gevoel zo sterk verschilt? En bijgevolg ook hun gedrag? Maar vooral, hoe kan “die tweede persoon” veranderen in “de eerste persoon”?
Hiervoor leerde ik een fantastische tool, die ik sindsdien bijna dagelijks al schrijvend toepas: gedachtewerk. Het zijn namelijk je gedachtes over een bepaalde feitelijke situatie die je gevoel bepalen. En je gevoel, dat bepaalt vervolgens je gedrag. Dus… kan je die gedachtes langzaam maar zeker in een andere richting sturen? Dan volgt je gedrag.
’n Kort voorbeeldje. Situatie: een klant klaagt dat hij ontevreden is over ons bedrijf. De volgende gedachtes kwamen (spontaan, op automatische piloot) naar boven:
- We hebben een grote fout gemaakt bij deze klant.
- Ik moet dringend actie ondernemen, want het gaat niet goed met ons bedrijf als een klant zo ontevreden is…
- Als zaakvoerder is het mijn verantwoordelijkheid om dit recht te trekken. Ik moet snel dit probleem van de klant op lossen.
- Als we zo verder doen, en meer klanten ontevreden worden, loopt het misschien wel fout met ons bedrijf…
Niet echt de meest “opwekkende, positieve” gedachtes, hé? Klopt. Het gevoel dat eruit voort stroomde kan ik dan ook eerder omschrijven als “opgejaagd, nerveus, angstig, vermoeid”. En het gedrag? Dit is dan vaak naar eten grijpen omdat ik me even geen raad weet met mezelf. Een klein koekje hier. Een handje nootjes daar. En door het kauwen, kan ik mezelf even kalmeren.
Maar nu komt de truc, zo leerde ik. Daag je brein eens uit. Vraag het actief om met andere, beter voelende gedachtes te komen. De situatie, die ken je. Je hebt een klant aan de lijn die ontevreden is over je bedrijf. Hij klaagt uitvoerig. Maar, wat zijn nu andere, beter voelende gedachtes? Die vraag stelde ik mezelf.
Eerst kwam er niets. Ik vroeg mijn brein immers om niet langer op automatische piloot te werken. Ik vroeg het om met “iets anders dan anders” te komen. Na een tijdje kwamen er, wonder boven wonder, toch andere gedachtes naar boven.
- Deze klacht is een leeropportuniteit voor ons bedrijf.
- De klant is nu ontevreden, maar mits de juiste corrigerende actie, kunnen we hem opnieuw tevreden stellen en wie weet zelfs wel ambassadeur maken voor ons bedrijf?
- Als zaakvoerder is het mijn taak om initiatief te nemen om dit recht te trekken. Ik moet het echter niet alleen doen. Ik mag anderen hierbij te betrekken om mee te denken en actie te ondernemen. Ik hoef zelf niet alle oplossingen en antwoorden in pacht te hebben.
- Als we zo verder doen, en steeds meer leren uit de klachten van onze klanten, wordt ons bedrijf misschien wel steeds klantvriendelijker en klantgerichter… en doen we het steeds beter.
Hoe voelde ik me nu, besloot ik in te checken bij mezelf? Wel, positief, rustig, vertrouwend in mezelf en mijn team, gemotiveerd om aan te slag te gaan. En mijn gedrag? Voelde ik nog een craving naar zoetigheid? Neen, allerminst. Ik stond te popelen om met deze klacht aan de slag te gaan.
Eind goed, al goed? Liet ik het emo-eten nu volledig achter me? Wel, laten we zeggen, ik zette de nodige stapjes in de juiste richting. Ik leerde bij over het functioneren van mijn brein, en over de redenen achter mijn (eet)gedrag. Ik vergrootte mijn bewustzijn. Maar, ik liet het emo-eten tot nu toe niet volledig achter me. En dat is ok. Iets wat je jaren onbewust doet, krijg je er niet uit op 3 maanden. Dat was mijn verwachting ook niet. Maar, de inzichten die ik opdeed tijdens dit traject gaven me alvast ’n boost om me in 2022 verder in deze materie te verdiepen.
Ook ’n emo-eter (soms)? Interesse om ervaringen uit te wisselen over dit onderwerp? Neem gerust contact op me.
Be well,
