Mijn verhaal achter “The Wellness Lifestyle”

Beste lezer,

Toast je mee?

Want ik heb iets te vieren! 🙂

Met trots kan ik je vertellen dat mijn site www.thewellnesslifestyle.be ’n feit is!

Je zal er vanaf nu wekelijks mijn nieuwste blog vinden. Daarnaast kan je er ook al mijn eerder gepubliceerde blogs lezen. Ik heb ze ondergebracht in 6 categorieën zodat je snel kan vinden wat jij zoekt!

#Body

#Mind

#Wellness

#Personal story

#Travel

#Gervi

Wil je net zoals nu wekelijks een mailtje krijgen als mijn nieuwste blog online staat?

Registreer je dan even op www.thewellnesslifestyle.be en je mist er geen één! 🙂

Eenmaal geregistreerd krijg je ook onmiddellijk toegang tot het volledige archief.

Mijn verhaal achter “The Wellness Lifestyle”

Een dik half jaar geleden, tijdens lockdown nummer 1, trok ik op ’n morgen de voordeur van mijn huis achter me dicht. Ik stapte, nietsvermoedend, de allereerste voorjaarszon in voor een ochtendloopje. Toen ik ongeveer halverwege mijn parcours was viel me een nogal “zotte” ingeving in. Waarom zou ik niet beginnen met een blog? Eentje waarin ik mijn passie voor wellness kwijt kon. Ik zou op die manier mijn kennis, maar ook mijn persoonlijke ervaringen, kunnen delen met anderen. Bovendien hou ik van schrijven, maar deed ik er tot op dat moment weinig tot niets mee. Dus, dat waren niet twee, maar zelfs drie, vliegen in één klap! Het idee maakte me dan ook meteen enthousiast en vol energie verhoogde ik mijn looptempo.

Wil je de rest van dit artikel lezen, schrijf je gratis in voor mijn tips!

Schrijf je nu in

Toch vertraagde ik een kilometer verder opnieuw. Een kritisch stemmetje in mijn hoofd waarschuwde me. “Jij bent toch geen blogger?! Wie gaat er ooit geïnteresseerd zijn in wat jij te vertellen hebt?”. Bovendien schrok het idee om iets te lanceren dat gelinkt was aan mij als persoon me af. In de blog zou ik me niet kunnen verstoppen achter Gervi. Als ik zo’n blog startte, zou het over mij gaan. Ik zou over mijn persoonlijke ervaringen schrijven en me een stukje blootgeven. En dat zou een zekere kwetsbaarheid met zich meebrengen. Maar langs de andere kant… Het idee had wel gezorgd voor een leuke kriebel in mijn buik.

Wel, niet, wel, niet, … Ik bleef twijfelen. Ik besloot dan ook te doen wat ik altijd doe wanneer ik bang ben om een beslissing te nemen. Ik drukte op de pauzeknop en stelde mezelf de vraag: “Wat is het ergste dat er zou kunnen gebeuren als je start met die blog?”. Ik kon meteen enkele dingen bedenken. Ik zou één blog schrijven en nadien geen greintje inspiratie meer hebben. Ik zou blogs schrijven en overstelpt worden met kritiek. Of ze zouden mijn schrijfsels doodsaai vinden. Niemand zou mijn blogs lezen. Mensen zouden me uitlachen. Anderen zouden denken waar is die in godsnaam mee bezig. Enzovoort.

“Ok,”: zei ik vervolgens tegen dat ijverige, angstige stemmetje in mijn hoofd, “stel nu dat, in het absolute worst-case scenario, precies al die zaken zouden gebeuren? Wat dan?”. Ik dacht er even over na en besefte dat het niet fijn zou aanvoelen. Maar zelfs dan, was de situatie niet onoverkomelijk en zou ik het wel te boven komen. Als dat doemscenario realiteit werd, kon ik er maar uit leren. Ik had het dan tenminste toch geprobeerd. At least I took a shot… 

Dat was dan ook precies wat ik deed. Ik nam de koe bij de hoorns en zette die avond nog op papier wat de opzet zou zijn van mijn blog. Die allereerst draft stuurde ik naar 2 vrienden die beiden positief reageerden met de quote “Just do it!’. “The Wellness Lifestyle”, zoals ik mijn blog besloot te noemen, was geboren.

32 blogs verder…

Ondertussen zijn we 6 maanden verder. 32 edities van “The Wellness Lifestyle” staan op de teller. Mijn blog, die “zotte ingeving’ van in het voorjaar, die bracht me in de afgelopen periode meer dan ik ooit had kunnen dromen.

Het was een creatieve uitlaatklep voor me, die de passie voor het schrijven, na heel wat jaren, terug in me wakker maakte.

Maar ook een stimulans, om me nog dieper te verdiepen in de onderwerpen waarover ik schrijf in mijn blogs. Omdat ik ze op een simpele, begrijpbare én correcte manier wil presenteren aan mijn lezers. Ik sloeg dus aan het studeren om mijn blog beter te maken, maar ook mijn blog zelf was als een lerares voor mij. Het schrijven liet mij toe om alle kennis, én zo mezelf, nog beter te begrijpen. The best way to learn something is to teach it. De quote bleek 100% te kloppen.

Mijn blog bracht leuke gesprekken op gang met familie, vrienden, collega’s en klanten.

Mensen met wie ik het contact was kwijtgespeeld spraken me erover aan. Ja, zelfs onbekenden begonnen er soms uit het niets over, wat me keer op keer verraste.

Ik kreeg regelmatig positieve feedback. Mensen herkenden zich in mijn verhalen en dat schepte een band. Connecties werden er sterker door. Sommige lezers lieten me weten dat ze aan de slag gingen met mijn tips. Dan maakte mijn hart elke keer een sprongetje.

Na enkele weken bloggen voelde ik hoeveel plezier het me bracht en besefte ik dat ik er echt verder mee wilde. Ik begon een lijstje aan te leggen met alle onderwerpen waarover ik ooit nog eens wil schrijven. Maar, ik wilde ook aan mijn schrijfstijl werken en nam een coach onder de arm die ik nu maandelijks spreek en die ik enorm dankbaar ben voor alle tips die hij me zover al aanreikte.

Mettertijd deelde ik ook enkele persoonlijkere verhalen via mijn blog. Ervaringen waar ik lang ’n ongemakkelijke schaamte over had gevoeld. Na de publicatie ervan voelde ik me kwetsbaar. Ik dacht terug aan de TedTalk van Brené Brown waarin ze spreekt over haar “vulnerability hangover” na een nogal openhartige lezing en ik wist precies wat ze bedoelde. Net zoals zij dacht ik: ‘Wat gaan anderen hier over denken? Wat had ik in godsnaam gedaan door hier openlijk over te schrijven?”.

Wel, achteraf bleek: het juiste! Want mijn blog leerde me dat schaamte groeit als je ze probeert te verstoppen, maar net verdwijnt als je erover praat. Op die manier durf ik zelfs te zeggen dat het schrijven én publiceren van bepaalde blogs bevrijdend voor me was.

Waren al die angsten die ik eerst had over het lanceren van een blog dan totaal ongegrond? Wel, af en toe kwam er wel eens kritiek. Gelukkig meestal constructief en die nam ik dan ook dankbaar in ontvangst. Een enkeling vond het maar niks die blog van me, en ook dat was ok. Ik kon (en wilde) niet voor iedereen goed doen.

Redenen genoeg me dunkt om dus nog lang niet aan stoppen te denken, toch?! 🙂

Wees gerust, beste lezer, deze lockdown 2.0 geeft me inspiratie in overvloed om jullie ook de volgende zes maanden (en langer:-) gegarandeerd wekelijks een nieuwe blog te presenteren.

Een tip voor “zotte ingevingen”

Dus, lieve lezer, laat me deze 33ste editie eindigen met een tip!

Floept er straks ook ’n zotte ingeving in jouw hoofd? Eentje waarvan je voelt… “Ja, dit wil ik!”. In plaats van deze meteen aan de kant te schuiven en af te doen als “onmogelijk”, neem je eens de tijd om er rustig over na te denken. Het kritische angstige stemmetje, dat zo houdt van het vertrouwde en gekende, zal je ongetwijfeld enkele argumenten influisteren om vooral niet aan de slag te gaan met dat gekke idee. Maar druk op de pauze-knop en stel jezelf de vraag: “Wat is nu eigenlijk het ergste dat er zou kunnen gebeuren?”. Wedden dat het nog wel meevalt? 

But what if I fall? Oh, but my darling, what if you fly?