’s Nachts alleen in een donker bos?! – Uit mijn comfort zone…

Beste lezer,

Een aantal weken geleden nam ik mijn eerste bosbad. Tijdens de eindceremonie zat ik, samen met de bosbad-gids Dirk en de andere deelnemers, op de grond en warmde me op aan een mok hete dennenthee. Het was rond het middaguur en het bos baadde in het licht. Opeens stelde één van de andere deelnemers nieuwsgierig de volgende vraag aan Dirk: “Doe je dit ook ooit ’s nachts, zo’n bosbad nemen?”. Tot mijn verrassing beantwoordde Dirk die vraag positief. Ja hoor, soms trok hij, met een groepje, tegen 19u30 (bij daglicht) het bos in en wandelde er rond 23u (in totale duisternis) terug uit. Een nachtelijk bosbad, noemde hij het, en het was volgens hem een nóg andere beleving dan wanneer je overdag het bos introk…

Mijn initiële reactie bij het idee om zo’n nachtelijk bosbad bij te wonen?

Pure afkeer als ik eerlijk moet zijn. 🙂

Het idee alleen al schrok me af. ’s Nachts. In het pikkedonker. In de koude. Alleen. In dit grote bos. Het maakte me instant bang en onrustig. Ik sprak dit ook uit tegen Dirk. Dat ik hier echt niet voor te vinden was. Overdag mag je me (zo goed als) elke uitdaging voorschotelen. Maar, van zodra de schemering valt, hou ik er net van de vertrouwde comfort zone van mijn huis op te zoeken. Ik sluit dan de gordijnen. Dim het licht. Steek kaarsjes aan. En nestel me, als afsluitmoment van de dag, vaak onder een knus, warm dekentje op mijn zetel. Daar voel ik veilig. Daar kom ik tot rust. Het vooruitzicht om die avondlijke uren in een steeds donkerder en kouder wordend bos door te brengen maakte me niet echt enthousiast.

“The obstacle is the way”. Deze sprekende quote sprak Dirk uit als reactie op mijn woorden. Het feit dat alleen nog maar het idee aan een nachtelijk bosbad je discomfort en angst bezorgt, betekent iets. Soms kan het dan net goed zijn om zo’n situatie op te zoeken. En kunnen we, door ons in de natuur te begeven, net onze innerlijke natuur beter leren kennen en begrijpen. Go in nature… to find your inner nature. Ik liet het even bezinken, maar besloot toch maar wijselijk om het idee verder links te laten liggen.

Zo dacht ik toch…

Enkele weken verder. Op sociale media zie ik een post van Dirk. “Nu vrijdag: nachtelijk bosbad. Wie gaat er mee?” Het bericht trekt meteen mijn aandacht. De herinnering aan de woorden van Dirk spookt door mijn hoofd.

Dit is misschien net een kans? Een duwtje in de rug? Iets dat ik nodig heb om verder te gaan? Mezelf op een andere manier te leren kennen? Maybe, the obstacle is really the way? Ik twijfel niet langer en besluit me in te schrijven.

Zo komt het dat ik, enkele weken na mijn eerste bosbad, opnieuw de parking oprijd die vlak aan het grote Meerdaalwoud gelegen is. Dirk en de andere deelnemers wachten me op. De avond ervoor stak ik al een extra dikke jas, sjaal, muts en handschoenen in mijn tas. Koud lijden? Dat ongemak wilde ik alvast vermijden. De duisternis die zou gaan vallen, die kon ik niet controleren en zou ik moeten ondergaan. Maar, de koude? Daartegen zou ik me wapenen! Stevig ingeduffeld wandel ik met de andere deelnemers weg van de parking.

In het bos starten we met een oefening om te gronden. Blootsvoets. Het doel? Wat dieper in ons lijf zakken. Ons zenuwstelsel heeft namelijk twee “standen”, legt Dirk uit. Stand 1 is “fight or flight”. Het is onze actieve, alerte staat waarin we paraat staan om elke uitdaging (of bedreiging) die op ons pad komt te tackelen. In deze stand staan we 100% aan. Maar, zo gaat Dirk verder, met momenten, is het hoogstnodig om je zenuwstelstel terug te schakelenen naar die andere stand. Rest & digest. Een staat van diepe ontspanning. Waarin je lichaam toekomt aan de basic functies zoals bijvoorbeeld vertering. De voorwaarde om in deze staat te komen is dat je voldoende innerlijke rust ervaart. Maar, laat dat net de uitdaging geworden zijn in deze wereld van continue prikkels in overvloed. Net hierdoor, verkeren heel wat mensen bijna permanent in de fight or flight staat, wat tal van gezondheidsklachten kan veroorzaken.

Stel je voor dat je een klein zaadje bent, zegt Dirk. Dwarrelend door de lucht, meegevoerd door de wind. Je nestelt je in deze mulle aarde onder je voeten. Je zoekt je eigen plekje. Heel stilletjes aan begin je te groeien. Je wortels verankeren zich in de bodem. Je stam wordt dikker en vertakt. Ondergronds botsen jouw wortels wie weet wel tegen die van omringende bomen. Je voelt de wind door je gebladerte, maar je staat stevig vast. Jouw wortels reiken diep in de aarde onder je. De gronding oefening werkt en gedurende enkele seconden voel ik me echt één met de natuur.  Een boom tussen de bomen. 

Na de oefening open ik mijn ogen en zie dat “golden hour” is aangebroken. De zon staat laag en hult het bos in een gouden gloed. De levende kleuren rondom me beginnen zachtjes te vervagen naarmate de zon verder zakt. Dirk vraagt ons om, nu het nog kan, onze 5 zintuigen volledig in te zetten. De natuur om ons heen in detail te bekijken. Met een bijna laserfocus elk aspect te observeren. Vervolgens te voelen (een klein insect dat over mijn voet kruipt), te ruiken (de typische geur van de humuslaag net onder het bladerdek) en te proeven (de frisse, steeds kouder wordende boslucht).

Naarmate de zon verder blijft zakken, voel ik me steeds ongemakkelijker worden. Ik trek mijn handschoenen aan en “verstop” me letterlijk in een “huisje” gecreëerd door de kap van mijn jas en mijn sjaal. Ik wil op mijn horloge kijken om te zien toelaat het is en hoelang het bosbad (en het bijhorende ietwat angstige gevoel) nog zal duren. Maar dan besef ik dat ik mijn horloge in de auto heb achter gelaten. Net zoals mijn gsm.

Opeens overvalt me een intens verlangen naar mijn veilige zetel in mijn warme living. No stress. Gewoon ontspannen. Waarom koos ik er bewust voor om deze vrijdagavond dit donkere bos op te zoeken? What is wrong with me?! 🙂 Ik voel de weerstand opborrelen en overweeg zelfs even om een flauw excuus te bedenken en terug te keren naar mijn auto.

Ik denk terug aan wat Dirk me eerder vertelde over angst. Dat het een oerinstinct is. Ook de oermensen zochten bij het vallen van de duisternis een grot op om in te schuilen. Ze bleven niet ronddwalen in de open wildernis ’s nachts want dit was gevaarlijk. Het is dus niet meer dan normaal dat we, bij het intreden van de schemering, de behoefte voelen om een veilige plek op te zoeken. Doen we dat niet? Dan slaat ons brein alarm en komen er angstgevoelens naar boven.

Maar, daarin zit het ‘m net. Wat doe je met die gevoelens? Een gekende reflex is om ertegen te vechten en je zo net vast te klemmen aan de angst. Of je bestempelt het angstgevoel als vervelend, lastig en ongewenst en gaat op zoek naar manieren om het niet te ervaren, het te onderdrukken of te negeren.

Maar, zo stelt Dirk voor, probeer eens andere methode te hanteren. Laat je angstgevoelens toe. Erken dat ze er zijn. Wees er zelfs dankbaar voor: zij zijn hier om jou te beschermen. Accepteer ze en omarm ze.

Dit betekent echter niet dat je ze de bovenhand moet laten nemen en je erdoor moet laten leiden. Jij blijft de controle behouden door je bijvoorbeeld te focussen op een rustige, diepe ademhaling. Een ontspannen houding. Angst uit zich lichamelijk door een krampachtige lichaamshouding en een snelle en oppervlakkige ademhaling. Door dit zelf bewust om te keren (ontspannen schouders, diep inademen) neem je zelf terug het heft in handen. Ik ondervind het effect meteen.

Klim je in een boom en voel je dat de stam zachtjes meebeweegt met de wind daar in de top? Dan kan dit initieel een stress- of angstrespons veroorzaken. Je gaat je nog feller vastklemmen aan de stam en je lichaam verkrampt. Dit is de instinctieve respons van je lichaam. Maar, is het ook de beste aanpak om niet uit de boom te vallen? Neen, helemaal niet. Een beter idee is om je te ontspannen. Niet harder te klemmen, maar net om mee te bewegen met de zachtjes wiegende takken. Je spieren te relaxen. Dit is wat veerkracht is zegt Dirk. De kracht om “mee te veren” of “terug te veren” tijdens of na moeilijke, uitdagende situaties.

Dus ja, dit moment voelt even oncomfortabel, toch ben ik ergens blij dat ik hier ben. Enkele korte babbeltjes met de andere deelnemers (die trouwens enorm lieve en toffe mensen zijn) zorgt er voor dat ik me niet alleen voel. In groepjes van 2 volgt er bovendien een oefening die mijn volledige aandacht vraagt en me afleidt. Ik mag mijn handpalmen stevig plaatsen op de schouders van mijn toegewezen buddy. Zij sluit haar ogen en ik ben haar gids. Dit is voor haar een oefening in “vertrouwen in een ander”. Voor mij eentje in “vertrouwen geven aan een ander”. Met gesloten ogen moet zij zich laten leiden doorheen het bos door mij. Ik mag vertragen, versnellen, vooruit of achteruit gaan, of van links naar rechts rennen, over de begane paden of net over het knisperende bladerdek. Het wordt een ludieke oefening met schaterlachjes en struikelingen. Nadien wisselen we van positie en geef ik me over aan haar duwende en sturende handen. Wanneer ik mijn ogen na mijn beurt terug open, is de nacht helemaal gevallen.

De kleuren zijn inmiddels volledig verdwenen. Ik zie de wereld rondom me in zwart wit. En enkel nog de contouren van bomen, struiken, bladeren, en de andere deelnemers. Dan keer ik mijn hoofd naar de hemel. Het is bijna volle maan en hier en daar schitteren sterren tussen de dennenbomen. Een vliegtuigje vliegt over. Het gekwetter en gefluit van vogels is volledig verstild. Het is muisstil geworden in het bos. Af en toe hoor ik een uil die roept. Of geritsel van bladeren. Misschien veroorzaakt door een klein dier, of wie weet wel een everzwijn? Dirk vertelde me dat hij tijdens één van zijn vorige nachtelijke bosbad sessies oog in oog stond met een groepje wilde everzwijnen. Toen ze zijn aanwezigheid gewaar werden, sloegen ze op de vlucht.

Tot mijn verbazing is van de angst die ik eerder voelde niets meer aanwezig. De weerstand die ik voelde is geweken. Ja, echt, alles went… Zolang je maar even volhoudt. 🙂 Mijn ademhaling is diep en rustig. Ik voel me zelfs zo op mijn gemak dat ik me op de grond zet. Mijn rug rustend tegen een stam. Mijn ogen gesloten. Ik voel me zo ontspannen dat ik zachtjes meedrijf met mijn gedachten. Het is een heerlijk zen moment. Daar midden in dat donkere, grote bos. In het pikkedonker. Ik bedenk me dat het wel fijn zou zijn om me hier nu in een knusse hangmat te nestelen en in slaap te vallen. Ergens kan ik het bijna niet geloven. Ik, die doodsbenauwd was bij het idee van alleen in een donker, groot bos te zijn droomt nu van een nachtje deugddoende slaap hier tussen de bomen.