Beste lezer,
De weken vliegen. Straks is het al maart.
Ik was minder actief qua posten op social media de eerste 2 maanden van dit jaar.
Betekent dat dan dat er van “the wellness lifestyle” minder in huis kwam in mijn leven?
Gelukkig niet.
Ik nam gewoon minder tijd om erover te schrijven.
Ergens midden januari besloot ik dat FOCUS “mijn woord” van het jaar zou worden.
Ik zou eindelijk werk gaan maken van een aantal to do’s die ik al langer, sommige zelfs jaren, meesleepte in lijstjes. Ik zou eindelijk eens gaan doen “wat er echt toe deed”.
Dat betekende ook “neen” zeggen tegen andere dingen. Dingen die ik misschien wel veel leuker vond dan die lang niet-afgevinkte must-do’s. Maar die ik nu dus wel zou gaan “parkeren”.
Zo ging mijn jaar dus van start.
En yes, I am doing them.
Die dingen dus die ik echt belangrijk vind en die hopelijk voor resultaat en impact gaan zorgen op vlak van mijn professioneel leven.
Op de achtergrond, in mijn eigen privé-leven, bleef “the wellness lifestyle” “levende”.
Mijn rotsvaste overtuiging dat ik, als ik dagelijks op de werkvloer wil komen opdagen als de beste versie van mezelf, ik ook dagelijks tijd moet maken voor excellente self-care, die zit zo ingebakken in mij…
Dat the wellness lifestyle, dus ook in de voorbije maanden, in mijn leven, bleef bestaan.
Meer zelfs, ik voegde er enkele nieuwe dingen aan toe.
Geen mega-grote zaken die mijn hele wereld overhoop haalden.
Maar dingen die haalbaar zijn. Voor ieder van ons. En die impact maakten op me.
Koud douchen.
Dat is de eerste.
Sinds 1 januari dit jaar elke ochtend. Meteen na het opstaan uit mijn bed.
Pyjama uit. Timer op mijn telefoon op 2 minuten. De weerspannige stem in mijn hoofd even de kop indrukken. Temperatuurregelaar op de koudste stand. En daar gaan we dan…
Ik begin altijd met mijn rug naar de douchestraal gericht. Koud water in mijn nek, over mijn schouders en over mijn rug.
Nadien draai ik me een kwartslag en is mijn gelaat aan de beurt. Mijn armen, die steek ik in de lucht. Mijn handpalmen open gericht naar de koude douchestralen. Water over mijn hals, borst, buik.
Seconden verglijden.
Ik adem rustig. Ben me toe volle bewust van alle lichamelijke sensaties.
Bedenk me: “Dit valt best wel mee…”. En begin zachtjes te ontspannen.
Vaak rinkelt dan al de timer… De 2 minuten zitten er op.
“Het ergste” van de dag is al voorbij en het is amper zes uur ’s ochtends…
Die gedachte doet iets met een mens mentaal.
Bovendien voel ik me fris als een hoentje.
Energiek.
Springlevend.
De stramheid of stijfheid waar ik soms mee wakker wordt na intense trainingen de dagen ervoor? Volledig weg na zo’n douche.
Koffie? Ja, lekker, maar ik snak er niet persé naar om wakker te worden.
En op ochtenden dat ik met stress wakker word?
Ik moet toegeven. Op zo’n dagen dacht ik eerst: vandaag skip ik. Ik wil me niet nog meer stress op m’n nek halen door koud te gaan douchen.
Daar ben ik op teruggekomen.
Op zo’n dagen geeft de koude douche me een mentale reset.
Nadien voel ik me net rustiger. Niet nog meer gestresst zoals ik eerst verkeerd dacht.
En nu, vraag je?
Wat is the next level, Marjolein?
Een ijsbad in de tuin?
Mmm, niet persé. Momenteel voel ik me prima met de 2 minuten elke ochtend in de douche. Soms is het easy peasy. Soms is het, zelfs na bijna 2 maanden, nog steeds uitdagend en moet ik mezelf forceren. Maar, doenbaar, dat is het wel. Elke dag opnieuw. Twee minuten. Voorlopig kies ik bewust voor consistentie. Iets dat haalbaar is voor mij om elke dag te blijven herhalen.
Het tweede nieuwe element in mijn wellness lifestyle?
Dat is het volledig stoppen met alcohol. Ook sinds 1 januari nu.
Ik ben nooit een grote drinker geweest. Integendeel.
Een sociale drinker, dat wel.
Ik hou van de gezelligheid van samen aperitieven. Klinkende glazen met bubbels. Een speciale cocktail feestelijk geserveerd. Lounge muziekje op de achtergrond. Chips, nootje of olijfje erbij. De instant feestelijkheid die het met zich meebracht… Wat is er nu leuker?
Alleen thuis zou ik nooit een glas uitschenken voor mezelf. Maar in gezelschap, vond ik “neen” zeggen zo “asociaal”. Ik kon (en kan) er echt enorm van genieten.
Midden november vorig jaar maakten mijn partner en ik een pact. We zouden niks meer drinken tot Kerst.
Dat lukte zonder al te veel moeite.
De mooie glanzende aperitief glazen verdwenen niet van het toneel. Neen, ze werden nog net zoveel bovengehaald en geklonken als voordien. Het lounge muziekje speelde nog steeds. De chips, nootjes en olijven stonden nog steeds op tafel.
Er was slechts één verschil: in de glazen zat geen alcohol meer. Wel een ander, lekker alcoholvrij drankje.
Voor mij veranderde er eigenlijk heel weinig als ik moet toegeven.
Kerstavond mocht ik dan opgelucht ademhalen. Het mocht weer. En van die kans maakte ik dan ook meteen gebruik door een cocktail, champagne en wijn te drinken.
Kerstdag had ik het echter alweer gezien. Het alcohol-verhaal had z’n magie precies verloren. De aantrekkingskracht was minimaal.
Op 1 januari sloten mijn partner en ik opnieuw een pact. We zouden opnieuw niets meer drinken tot Valentijn.
Waarom die einddatum er op plakken, vraag je? Persoonlijk hou ik niet van uitspraken als “ik drink nooit meer iets…”. Dan voel ik me toch ergens beknot in mijn vrijheid. Met een einddatum? Daar kan ik dan wel weer mee leven.
Dus, 14 februari brak Valentijn aan. Het mocht weer. En wat gebeurde er?
Helemaal niets. 🙂 Ik denk dat alcohol inmiddels zo zijn magie heeft verloren, dat het me weinig of niets meer zegt. Het “neen” zeggen, dat is ook al gewoonte inmiddels als iemand me iets aanbiedt. Bovendien merk ik dat, heel stilletjes, meer en meer mensen de keuze maken om niet meer te drinken.
Tenslotte, het derde nieuwe element in mijn wellness lifestyle?
Dan is er eentje op vlak van social media.
Na een verloren weddenschap met mijn personal trainer eind januari, was het zover. Ik moest al mijn social media apps van mijn telefoon gooien voor minstens 2 weken.
Ik moet bekennen: het duurde me nog 2 dagen na mijn verlies, eer ik effectief actie ondernam. Zover had ik mijn verlies simpelweg “genegeerd”.
De apps helemaal verwijderen? Dat “durfde” ik niet. Een flauw excuus als “straks geraak ik er nooit terug ingelogd…” dat naar boven kwam in mijn hoofd, weerhield me op de optie “delete” aan te tikken.
Wat deed ik dan wel? De apps van mijn beginscherm gooien.
Zo zouden ze niet meer elke keer dat ik mijn gsm opende verschijnen.
En zou de verleiding meteen een heel stuk minder zijn.
Die voorspelling bleek te kloppen.
Op een dood moment waarop ik even door mijn telefoon scrolde, waren de apps niet zichtbaar. Ik zocht ze wel, maar vond ze niet. En ik wist, ik kan ze ook niet bewust gaan zoeken, want dan zou ik de belofte van de weddenschap verbreken.
Ergens gaf het me rust. Ik “moest” niks meer checken. Ahja, want het “mocht” niet…
Ik sloeg weer aan het lezen. Iets waaraan ik de afgelopen maanden weinig was toegekomen. Door tijdsgebrek zei ik dan. Terwijl er voor social media elke dag WEL tijd was.
Opmerkelijk: het ging me ook opvallen hoeveel de mensen in mijn omgeving op social media zaten. Eerder deed ik gewoon gezellig met hen mee en had ik er geen oog voor. Maar nu… nu viel het me echt op.
Miste ik het? Ik moet toegeven: eigenlijk niet.
Zo weinig zelfs dat de apps inmiddels nog steeds niet terug op mijn beginscherm staan. En ik denk dat ze daar ook niet terug op komen te staan.
Scroll ik ondertussen wel weer op Instagram en Facebook?
Ja, dat wel. Ik vond ik een manier om de app toch te vinden en te openen via de zoekfunctie op mijn telefoon. En dat doe ik wel af en toe. Bewuster in ieder geval wel dan vroeger dankzij het omweggetje dat ik nu moet maken.
Be well,