De omweg…

Beste lezer,

Enkele weken geleden waren mijn vader en ikzelf te gast in de Blackbird podcast van Andy Coomans. Andy schreef recent een boek: “Sell your baby”. Over exit strategieën die ondernemers kunnen hanteren voor het overlaten van hun bedrijf en waarom ze daar best tijdig over nadenken. Ja, zelfs vele jaren voor ze effectief plannen hun bedrijf te “exit-en”.

De opname ging door in een studio in Leuven (3hoog). Mijn vader en ik reden samen naar de locatie.

Tot onze verrassing liet Waze ons al in Bekkevoort de autostrade verlaten. Wat volgde was een meer dan 40 minuten durende rit over binnenweggetjes en dorpen waar ik nooit eerder was.

Plots hoorde ik mijn vader verrast roepen: “Maar allez, nu zitten we toch niet in Molenbeek! Het is zeker 20 jaar geleden dat ik hier nog was…”.

Inderdaad, Molenbeek, die dorpsnaam zei ook mij nog iets. Ik herinnerde me de naam uit gesprekken die ik had opgevangen tijdens mijn kindertijd. Mijn grootouders aan vaders kant gingen vroeger vaak naar Molenbeek. De roots van mijn grootmoeder lagen hier.

Mijn overgrootvader “Bompa” was in Molenbeek geboren en getogen op een boerderij. Hij groeide er op in een gezin van acht. Zijn eigen vader kwam er om in de Eerste wereldoorlog, waarna zijn moeder verder moest met het grote gezin.

Hijzelf trok uiteindelijk naar Maasmechelen om er als hulp aan de slag te gaan in dé eerste slagerij van de regio. Om na enkele jaren zijn eigen slagerij te openen in Eisden en samen met mijn overgrootmoeder één dochter, mijn grootmoeder, op de wereld te zetten.

We reden verder over een hobbelige straat. Mijn vader hield halt bij een klein huisje. Hier woonde nog familie van destijds. Neven en nichten. Toevallig ook een dame met exact dezelfde naam als mijn grootmoeder. Hier was hij vroeger “op vakantie gekomen”…

Een moment dacht ik dat hij ging stoppen en aanbellen… Maar toen trok hij op en reed door. 

Mij zei het allemaal niet zo veel. De herinneringen dateerden uit mijn vroegste kinderjaren en zelf was ik nooit tot in Molenbeek geraakt. Maar ik hoorde de verwondering in de stem van mijn vader om na al die jaren terug op deze plek te zijn. En hier in dit dorp rond te rijden, nu met mij.

Ik vond het ’n mooie symboliek. Door een dorp rijden dat het (verre) verleden betekende voor mijn vader. Om vervolgens een podcast op te nemen waarin we het zouden hebben over de toekomst. 🙂

Niet veel later bevonden we ons in de opname studio. Zittend op twee stoelen naast elkaar. Een micro met prikker op onze kleding. Spots op ons gezicht. Mijn vader nog even zachtjes “grommelend” dat ik hem had moeten zeggen “dat het ook met “beeld” was”, en niet enkel een audio-opname. En dat hij dan wel een hemd had willen dragen.

Andy wist hem gelukkig snel gerust te stellen. Dat het allemaal wel goed kwam en we rustig mochten antwoorden op zijn vragen en vrij mochten spreken vanuit onze ervaring. We “konden niks verkeerd doen”. 

Het was opnieuw een fijne ervaring om mijn vader zijn verhaal te horen doen. Hoe alles begonnen was in 1995 toen hij Gervi overnam. Hoe het bedrijf geëvolueerd en gegroeid was, zowel naar omzet als personeel. Maar ook, hoe hij de toekomst ziet en wat zijn plannen zijn eenmaal na de overdracht.

Ook al heb ik hem het verhaal ondertussen al vaak horen vertellen. Ik kan er nog steeds van genieten hem trots te horen vertellen hoe het allemaal gelopen is… en vooral, hoe snel het gegaan is.

Luid lachend hoor ik mijn vader verkondigen dat hij eigenlijk is gaan ondernemen om op zijn 50ste op pensioen te gaan.

Gelukkig, denk ik, dat hij toch nog wat langer is gebleven… Ik had de voorbije 10 jaar met hem, en mijn mama, niet willen missen!

Be well,